OCEANWAKE: Lights Flashing In Mute Scenery
English:
Nederlands: Het is een rustgevende, ja zelfs helende ervaring om naar de verfijnde doom/death metal van het Finse Oceanwake te luisteren. Sinds 2013 is de band erg actief, met elke twee jaar een nieuw album dat telkens op veel lof kan rekenen. Zo is er prompt twee jaar na ‘Earthen’ een nieuw album waarop de schoonheid van melancholie nog verrijkt wordt met meer progressieve invloeden en zelfs een vleugje post metal. ‘Earthen’ bestond uit twee mammoetcomposities, ‘Lights Flashing In Mute Scenery’ bestaat uit zeven, weliswaar vrij lange, maar meer behapbare songs. En dat werkt toch wel in het voordeel van de toegankelijkheid. Het album is minder experimenteel, meer coherent.
Nochtans verwittigt de band ons al op voorhand dat dit geen fastfood muziek is, maar dat het hun streefdoel is om de luisteraar uit te dagen. Het album ontcijferen en begrijpen vraagt tijd. Tijd die we er graag aan besteden want openingstrack ‘Radiant Nightbreak’ vangt aan met bloedmooi Pink Floydish gitaarspel dat je diep in het hart raakt. Dan weerklinken zware doom riffs en grunts van Eero Haula. Echter meteen geëchood door langgerekte cleane zang met plechtig timbre. Een fragment met aarzelende, tokkelende gitaar wordt gevolgd door een vlot stuwend stuk met cleane, verhalende zang. Solo’s meanderen overal doorheen en de frase ‘we stand still’ is beklijvend.
Het is meteen duidelijk dat Oceanwake de lat nog hoger gelegd heeft en doom/death slechts als basis neemt voor een muzikale vrijheid die tot opmerkelijke resultaten leidt. ‘The Occult’ start met zompige doom riffs en ruwe grunts. De cleane zang is hier traag en het contrast tussen extreme en zalvende zang wordt hier perfect toegepast. Let op de heldere klank van de gitaarsolo’s, warm en semiakoestisch, zelfs proggy. Het tempo blijft traag in ‘Season Of The Rain’, de basis der gitaren is sterk vervormd, het soleerwerk zeer helder en mooi. De cleane zangpartijen doen aan vroege Anathema denken, het fatalistisch gesproken fragment is aangrijpend, waarna vervorming op de stem de tragische ondergang van onze planeet illustreert. Het blijft zeer rustig in het vredige ‘Travelogue’, met lage sierlijke gitaarklanken en gesofistikeerde drums. Het nummer kent enkele momenten met intens wanhopige grunts, maar toch is het eerder verheven en bezwerend door zijn repetitieve melodie. Harder spul in ‘Titanomachia’ met zijn fervente doom riffs, verdorven putgrunt versus cleane zang, maar ook hier momenten waarop men zich inhoudt om beschouwend bezig te zijn met zwevende solo’s. Ook in ‘Currents’ is de gitaarklank in de solo’s warm en helder, de doom riffs echter gruizig. En dan is er als besluit het tien minuten durende ‘Posthuma’ dat zijn tijd neemt om van introspectie naar een wilde climax met intense, wanhopige grunts te evolueren, om ten sloot weg te deemsteren in onduidelijke klanken. Dit is een prachtige luisterervaring en na enkele draaibeurten al heel verslavend! Het album telt tal van differentiële invloeden, maar gaf me een vergelijkbaar gevoel als destijds de albums van Khoma en The Chant, maar dan met meer doom/death metal erin verwerkt. Vandaar ook aanbevolen aan fans van Swallow The Sun. Topalbum van deze Finnen!
Tracklist:
Radiant Nightbreak (6:15) The Occult (5:24) Season Of The Rain (6:16) Travelogue (4:50) Titanomachia (6:26) Currents (5:57) Posthuma (9:46)
| Musicians:
Eero Haula: vocals Martti Koski: guitars Jussi Rautio: guitars Jarkko Mäkelä: bass Mikko Kulju: drums
|
Geplaatst door Vera op zaterdag 04 mei 2019 - 19:54:33
Reageren is uitgeschakeld
|