|
DUKES OF THE ORIENT: Freak Show
English:
Nederlands:
Dukes Of The Orient wordt beschouwd als de legitieme opvolger van Asia met John Payne. In de loop der tijden waren er namelijk twee versies van Asia ontstaan uit onenigheid, maar deze wil de erfenis na Asia albums ‘Aqua’, ‘Aura’ en ‘Silent Nation’ verder zetten. Dat betekent AOR met een arenagevoel en progressieve escapades.
John Payne vond een buddy in toetsenist Erik Norlander (Last In Line en Lana Lane). Eerder brachten zij een titelloos debuut uit, maar nu gaan we onze bevindingen over album nummer twee ‘Freak Show’ neer pennen. En dat is prima spul voor fans van Asia, Magnum, Supertramp en meer van die vergane glories uit onze jeugd.
‘The Dukes Return’ kondigt de terugkeer aan het muzikale front aan, nogal gezapig eerst, maar de hese stem van John Payne is wel charmant. Er zijn flarden Magnum, maar The Beatles en ELO hebben ook een invloed op deze knakkers. ‘The Ice Is Thin’ is sterk met zijn weemoedige vibraties, al zit er ook een speelsheid in van Supertramp, een euvel dat nog gaat opdagen en daar hebben we niets op tegen. Wel is het zo dat saxofonist Eric Tewall af en toe ruimte krijgt – iets wat wij als regulier blazerhater met lede ogen aanzien – maar het wordt op een ordentelijke manier in goede banen geleid. Ik ben immers ook Pink Floyd fan en daar daagt dit ook op. Er staan mindere en betere songs op dit album.
De circusattractie ‘Freak Show’ kan ons minder bekoren, de pomprock van ‘The Monitors’ kan er mee door, maar daarna schiet de band de hoogte in met ‘Man Of Machine’ en vooral ‘The Last Time Traveller’ met zijn ruimtelijke, mysterieuze aanpak is prachtig! Het vervolg gaat weer up and down. Mierzoete samenzang en prog grooves in ‘A Quest For Knowledge’ en de grote trom wordt er bij gehaald met dramatisch timbre in het instrumentale ‘The Great Brass Steam Engine’ dat aan Jean Michel Jarre doet denken. Twee lange songs sluiten in schoonheid af, want ‘When Ravens Cry’ kan men een hoogtepunt noemen, ware het niet dat men halverwege ineens een absurde vrolijke passage inlast. Vroom en sereen wordt dan nog besloten met een doorleefde song ‘Until Then’. Toch wel een intrigerende plaat, ook al gaat men soms uit de bocht.
Tracklist:
The Dukes Return (5:01)
The Ice Is Thin (6:01)
Freakshow (4:29)
The Monitors (4:39)
Man Of Machine (7:37)
The Last Time Traveller (6:46)
A Quest For Knowledge (5:52)
The Great Brass Steam Engine (5:05)
When Ravens Cry (6:54)
Until Then (7:56)
| Musicians:
John Payne (ex-Asia, GPS): vocals, bass, guitars
Erik Norlander (Last In Line, Lana Lane): keyboards
Alex Garcia: guitars
Eric Tewatt: saxophone
Frank Klepacki: drums
|
Geplaatst door Vera op zondag 13 september 2020 - 12:35:30
Reageren is uitgeschakeld
|
