 |
OPETH: Watershed
| Release: 2008-06
Style:
Label: www.roadrunnerrecords.nl
Website: www.opeth.com
Contact:
Playing Time: 55:01
Cat. N°: RR79622 (limited:RR79628)
Review by: Danny
Translated by: Danny
Rating: 9,5/10
|
English:
Opeth’s ninth will never become as known as Beethoven’s but it’s certainly another step forward for the band. I like every Opeth release and I can never decide which one is the best, so “Watershed†is going to be another best album of the band in my collection. It’s certainly the one with the most variation.
The first little song ‘Coil’ is a quiet, but very emotional track with the vocal help of Natalie Lorichs. A perfect start for a perfect album. After this relaxing start, you’re blown off your socks by the heavy start of the second track “Heir Apparentâ€, probably one of the heaviest songs of the band. But as so often with Opeth, even the heaviest track contains the quietest moments, which is the biggest asset of the band. Great work by the newest members, Martin Axenrot on drums and Fredrik Ã…kesson on guitars. Martin is adding some more complex rhythm patterns to the Opeth sound and Fredrik has been given the opportunity to play some guitar solos, which proves how much he believes in him.
Complex textures and a lot of variation are the basics for “The Lotus Eaterâ€. It’s impossible to describe every piece of this song, because it would take too long. Heavy pieces and emotional slow parts are passing by one after the other. The complex, brain splitting keyboard pattern in the middle deserves a special mention and so does the preceding bass part.
And then there was “Burdenâ€, for me the best track Opeth ever released. A seventies oriented song, inspired by The Zombies, complete with Hammond and bluesy “Gary Moore†guitar solo. The beauty of the track is a bit ruined by the detuning of the acoustic guitars at the end, which lasts too long and goes too far.
Strange how almost every song ends in an experimental way. “Heir Apparent†has an almost annoying note that keeps sounding, “The Lotus Eater†has a chaotic conversation at the end, “Burden†ends with the detuning, followed by a laughter that changes into a synth sound and “Hessian Peel†also ends in chaos. So it’s the most experimental Opeth album so far. But although it’s different from previous albums, it still definitely contains the great Opeth sound.
“Porcelain Heartâ€, a composition of Mikael and Fredrik, is another song filled with variation, with a guitar solo in the middle and I really mean a guitar solo, because there’s no one else making any noise.
All of the above also applies for the last two tracks, but each has its special features. “Hessian Peel†contains a short piano solo, a reversed message, great drumming and lots more. “Hex Omega†ends on a real church organ in a real church.
If you don’t like grunts or growls at all, I’m afraid you’ll have to stick to “Damnationâ€, but “Watershed†is the album with the least growls after that one. The extremes are extremer on this CD (I said the same about Moonspell’s latest). Never have the growls been so deep, the heavier parts so dynamic and the quiet parts so melodic but never has an album sounded more Opeth than this one.
Nederlands:
Opeth’s negende zal nooit zo bekend worden als die van Beethoven, maar het is toch weer een grote stap voorwaarts voor de groep. Ik houd van iedere Opeth release en ik kan nooit beslissen welke nu eigenlijk de beste is, dus zal “Watershed†dan maar het zoveelste ‘beste’ album van de groep in mijn verzameling worden. Het is in ieder geval het album met de meeste variatie.
Het eerste korte ‘Coil’ is een rustig, maar zeer emotioneel nummer met de vocale steun van Natalie Lorichs. Een perfecte start voor een perfect album. Na dit relaxerende begin wordt je bijna van je sokken geblazen door de hevige start van het tweede nummer “Heir Apparentâ€, één van de hardste nummers die de groep ooit uitbracht. Maar zoals zo vaak bij Opeth, bevat zelfs het hardste nummer de stilste momenten, wat één van de voornaamste troeven van het Zweedse gezelschap is. En de contrasten zijn groter dan ooit. Mooi werk van de nieuwelingen, Martin Axenrot op drum en Fredrik Ã…kesson op gitaar. Martin voegt complexere ritmepatronen toe en Fredrik kreeg de kans om enkele gitaarsolo’s in te spelen, wat bewijst dat Mikael het volste vertrouwen heeft in Fredrik.
Complexe structuren en veel variatie vormen de basis voor “The Lotus Eaterâ€. Het is onmogelijk om ieder stukje van dit nummer te beschrijven, want dat zou te lang duren. Hevige stukken en emotionele trage stukken volgen elkaar op. De ingewikkelde keyboard rif in het midden verdient, net als de baspartij die eraan voorafgaat, een speciale vermelding en zal zeker een hersenbreker zijn voor toetsenisten die dit willen naspelen.
En dan is er “Burdenâ€, volgens mij het beste nummer dat Opeth ooit uitbracht. Het is een seventies georiënteerde song, geïnspireerd door The Zombies, complete met Hammond en bluesy “Gary Moore†gitaarsolo. Het intens mooie van het nummer wordt een beetje geruïneerd door het meer en meer ontstemmen van de akoestische gitaren op het einde, wat te lang duurt en het ontstemmen gaat te ver.
Toch vreemd dat bijna elk nummer een experimenteel einde heeft. Bij “Heir Apparent†blijft een ‘vervelende’ noot hangen, “The Lotus Eater†eindigt met een chaotische conversatie, “Burden†wordt dus afgerond met het ontstemmen van de gitaren, gevolgd door een lach die overgaat in een synthesizer klank en ook “Hessian Peel†eindigt in chaos. Het is dus duidelijk het meest experimentele Opeth album tot dusver. Maar hoe het ook verschilt van vorige albums, het bevat nog steeds de bekende Opeth klank.
“Porcelain Heartâ€, een compositie van Mikael en Fredrik, is nog zo’n nummer vol afwisseling, met een gitaar solo in het midden en ik bedoel dan ook echt een gitaarsolo, want niemand anders maakt een geluid.
Alles wat je hierboven gelezen hebt is ook weer van toepassing op de laatste twee nummers, maar elk heeft toch zijn eigen speciale trekjes. “Hessian Peel†bevat een korte pianosolo, een achterwaartse boodschap, prachtig slagwerk en nog veel meer. “Hex Omega†eindigt met een echt kerkorgel in een echte kerk.
Als je niet van de ‘grunts’ of de ‘growls’ houdt, dan zal je jammer genoeg moeten verder leven met enkel ‘Damnation’, hoewel “Watershed†het minst growls bevat na dat album. De extremen zijn extremer op deze CD (ik zei reeds hetzelfde over de laatste Moonspell). Nooit waren de grunts zo diep, de hardere stukken zo dynamisch en de zachtere stukken zo melodieus, maar nooit klonk een album meer Opeth dan dit.
Tracklist:
Coil (03:11)
Heir Apparent (08:50)
The Lotus Eater (08:51)
Burden (07:41)
Porcelain Heart (08:01)
Hessian Peel (11:26)
Hex Omega (07:01)
Special Edition 2-disc CD/DVD set includes 3 bonus tracks
Derelict Herds
Bridge of Sighs (Robin Trower Cover)
Den Standiga Resan (Marie Fredriksson Cover)
5.1 audio mix of the entire album, extensive video content, and expanded artwork done by Travis Smith in collaboration with M. Akerfeldt.
| Musicians:
Mikael Ã…kerfeldt: Guitars, Vocals (1990-)
Martin Mendez: Bass (1997-)
Per Wiberg: Keyboards (2005-)
Martin Axenrot: Drums (2006-)
Fredrik Ã…kesson: Guitars (2007-)
Guest Musicians:
Natalie Lorichs: Vocals
Lisa Almberg: English Horn, Oboe
Christoffer Wadenstern: Flute
Karin Svensson: Violin
Andreas Zengberg: Cello
Discography:
Orchid (1995)
Morningrise (1997)
My Arms, Your Hearse (1998)
Still Life (1999)
Blackwater Park (2001)
Deliverance (2002)
Damnation (2003)
Ghost Reveries (2005)
Watershed (2008)
|
Geplaatst door danny op woensdag 18 juni 2008 - 23:32:00
Reageren is uitgeschakeld
|
|
