 |
BLACK STONE CHERRY: Folklore And Superstition
English:
Is this chunky, mature southern rock album the work of a couple of youngsters in their twenties (the oldest one is 23)? It is, unless they are all having a dig at us and their groovy performance at Graspop happened to be another move to mislead us. Black Stone Cherry is the living evidence that recycling is a winning game. They were welcomed as new sensation with their self-titled debut in 2005. From then on these guys have been constantly on the road. That has good results as well. Their smooth, juicy rock, brimming with melancholy and promptly using the legacy of Molly Hatchet and Lynyrd Skynyrd became a great success for a whole new generation. Or isn’t it?
No, Black Stone Cherry is a proof that the average “older youngster” who still buys new things, eventually had no message on new trends, broaden his horizon or whatever you may call it. Twenty years of grunts, death, doom and black metal have passed him by and in the end he just listens to ‘Free Bird’ and ‘Fall Of The Peacemakers’ one more time. Until Chris, Ben, Jon and John knocked at his door, then suddenly he shed a tear. The tradition was assured, the seeds were sown. Stoner rock bands may honour the tradition of Black Sabbath and Hawkwind and reproduce it in a proper manner, this was more his cup of tea; the preference of the hard-working trucker or production worker. This was the start of a retrograde evolution!
You think I exaggerate? Just read the website of our blackened cherries. When you read this, they are on tour with Def Leppard and Whitesnake, thus far no musicians who are on the rocks. I’ll say that much for them: those drawling vocals in songs like ‘Long Sleeves’ and ‘The Key’ make me long for another trip to the States (and remind me of the heydays of grunge), fast-paced rockers with fervid guitar skills (for instance ‘The Bitter End’) are groovy and the ballads ‘Things My Father Said’ (these must be ideal sons-in-law) and ‘You’ (a bit of a softie but alright) will even appeal to a broad audience. The world is at their feet. And don’t you hear a kind of The Police-alike reggae rhythmics in ‘Sunrise’? I am honestly surprised that this is considered as “fresh and innovative”. I surely do not mean that it is bad; on the contrary, this is sure-fire. This is high levelled quality, yet another variation of the past. A past we do not have to give up, history proves it again. Until now they did not come up with their own ‘Fall Of The Peacemakers’, but who knows they will in future…
Nederlands:
Kan een stel twintigjarige knapen (de oudste is 23) zulk een pot vette, belegen southern rock inblikken? Het moet zijn, tenzij we hier met zijn allen in het ootje genomen worden en de groovy performance op Graspop ons alleen maar meer zand in de ogen strooide. Black Stone Cherry is het levende bewijs dat recycleren opbrengt. Zij werden ingehaald als de nieuwe sensatie met hun titelloze debuut. Sindsdien zijn de vier jonge snaken amper thuis geweest. Ook dat loont. Hun smeuïge rock, druipend van weemoed en driftig puttend uit de erfenis van Molly Hatchet en Lynyrd Skynyrd sloeg in bij een totaal nieuwe generatie. Of toch niet?
Neen, Black Stone Cherry is het bewijs dat de modale oudere jongere die nog “nieuwe” dingen aanschaft totaal geen boodschap gehad heeft aan nieuwe trends, het verbreden van de smaak of hoe we het ook gaan noemen. Tien jaar grunts, death, doom en black metal zijn aan hem voorbij gegaan en uiteindelijk zet ie nog maar een keer ‘Free Bird’ of ‘Fall Of The Peacemakers’ op. Tot Chris, Ben, Jon en John aan zijn deur klopten, toen pinkte hij opeens een traan weg. De overlevering was veilig gesteld, het zaad geplant. Stoner rock bands mogen dan al de traditie van Black Sabbath en Hawkwind in ere houden en smakelijk herkauwen, dit was meer een kolfje naar zijn hand, de voorkeur van de hard zwoegende trucker of productiearbeider. Dit luidde een retrograde evolutie in!
Denk je dat ik overdrijf? Ga er de site van onze zwartgeblakerde kersen maar eens op na. Als je dit leest zijn ze op tournee met Def Leppard en Whitesnake, zowaar ook geen muzikanten die op zwart zaad zitten. We moeten het hen nageven: de lijzige zang in nummers als ‘Long Sleeves’ en ‘The Key’ doet ook mij verlangen naar een nieuw tripje naar de States (o grunge periode), up-tempo rockers met vurig gitaarwerk (bijvoorbeeld ‘The Bitter End’) swingen de pan uit en de ballades (‘Things My Father Said’ (de jongens zouden voorbeeldige schoonzoons zijn) en ‘You’ (een beetje melig maar kom) zullen zelfs inslaan bij de goegemeente. De wereld ligt aan hun voeten, en ontdek ik daar in ‘Sunrise’ zelfs geen reggae ritmiek waarvan The Police zich destijds bediende? Ik ben oprecht verbaasd dat dit nog kan en dan nog ingehaald wordt als ‘fris en vernieuwend’. Daarmee wil ik zeker niet zeggen dat dit slecht is, dit is puik. Dit is kwaliteit, alleen wel voortbordurend op een ver verleden. Een verleden dat we niet hoeven af te schrijven, de geschiedenis bewijst het eens te meer. Een ‘Fall Of The Peacemakers’ hebben ze voorlopig niet geschreven, maar het kan nog komen…
Tracklist:
Blind Man (3:40)
Please Come In (3:58)
Reverend Wrinkle (4:13)
Soul Creek (3:39)
Things My Father Said (3:54)
The Bitter End (4:11)
Long Sleeves (4:18)
Peace Is Free (4:11)
Devil’s Queen (4:40)
The Key (4:29)
You (4:20)
Sunrise (3:50)
Ghost Of Floyd Collins (3:49)
| Musicians:
Chris Robertson: vocals, guitars
Ben Wells: guitars, vocals
Jon Lawton: bass, vocals
John Fred Young: drums
|
Geplaatst door Vera op dinsdag 02 september 2008 - 22:13:09
Reageren is uitgeschakeld
|
|
