 |
EMPYRIOS: The Glorious Sickness
English:
Early 2007 I was impressed by the technically skilled debut ‘…And The Rest Is Silence’ by the Italian EmpYrios. This appeared to be another band of guitarist Simone Mularoni who I formerly appreciated with DGM. Consequently I was eager to listen to the sophomore album ‘The Glorious Sickness’. Fortunately the album finally reached me and I could start a thorough research and interview which is running right now.
Some things changed in comparison with the debut. Let’s call it the natural evolution of a band. You surely notice that we are dealing with EmpYrios, but this album is heavier than its predecessor and the production turns out chunkier. That’s a smart trick, since keyboardist Emanuele Casali is not among the regular, permanent line-up anymore. This results in a more guitar oriented album. No more duels between guitar and keyboards, now we only hear guitar solos, but these are of pivotal importance to add a warm-hearted touch to the under-cooled technical music. Behind the drums we meet with another change. Dario Ciccioni is the new man (Genius, Oliver Hartmann, Khymera, Twinspirits; in brief: a man hailing from the Frontiers camp). Next significant difference – and completely conform with the musical development – is that we hear a wide range of raucous vocals (grunt-alike) and heavy interludes beside the sonorous clean vocals of Silvio Mancini. This sure makes a difference.
No permanent keyboardist anymore, this means that we still hear some keyboards from time to time but these are reduced to modern electro samplers as intros and outros. For the rest all glory goes to maestro guitarist Simone Mularoni. His melodic guitar soloing in every song sublimates the technical, nearly close to thrash and industrial alike compositions. Didn’t we talk about a blend of technical ingeniousness and melody from the prog movement with the powerful thrash metal of bands like Meshuggah and Nevermore? Well, this is the next chapter written. No moment of quietness like ‘Ael’ on the former album here, but energy and (maybe a bit too much for some of you) hectic exposure all over. ‘The Glorious Sickness’ does not relax you, it peps you up. Hooky and haunting, but majestic smoothened by the passionate guitar solos of the master. Heavy, slogan-like chants grace the title track for instance; I had a suspect of triggered drums during ‘Empire’ and the multilayered music reaches its apotheosis during the dynamic ‘A New Dawn’. A new era has dawned for EmpYrios. Still it may demand some input from the listener before all the pieces of the puzzle get into the right place, but this underestimated band deserves more fame and recognition! Surely in circles where names like Symphony X and Dream Theater happen to be the talk of the town, but where further investigation slacks.
Nederlands:
Begin 2007 was ik onder de indruk van het technisch hoogstaande debuut ‘…And The Rest Is Silence’ van het Italiaanse EmpYrios. Dit bleek een andere band te zijn van gitarist Simone Mularoni die ik ook al kon waarderen in DGM. Ik was dan ook erg benieuwd wat dit tweede album ‘The Glorious Sickness’ voor ons in petto had. Gelukkig mocht ik het album uiteindelijk ontvangen en kon ik overgaan tot nader onderzoek en bijkomend interview dat nu loopt.
Er zijn een paar dingen veranderd ten opzichte van het debuut. Laten we het de spontane evolutie van een band noemen. Je hoort weliswaar dat dit EmpYrios is, maar dit album is veel harder dan zijn voorganger en de productie is vetter. Dat heeft men goed gezien, want toetsenist Emanuele Casali hoort niet meer tot de vaste bezetting en dit resulteert in een veel meer gitaargeoriënteerd album. Weg zijn de duels tussen gitaar en toetsen, nu horen we alleen gitaarsolo’s die echter van primair belang zijn om de onderkoelde technische muziek een hart te geven. Achter de drums heeft zich ook een wissel voltrokken. Dario Ciccioni is de nieuwe man (Genius, Oliver Hartmann, Khymera, Twinspirits, kortom een man uit het Frontiers kamp). Nog een belangrijk verschil – en geheel in de lijn van de muzikale evolutie – is dat men naast de cleane zang van Silvio Mancini heel veel grunt-achtige en zware intervallen heeft en dit maakt zeker een verschil.
Geen vaste toetsenman, dit betekent dat we nog wel keyboards horen maar deze zijn herleid tot moderne electro samplers om intro’s en outro’s vorm te geven. Verder is het rijk aan gitarist Simone Mularoni. Zijn melodieuze gitaarsolo’s in elk nummer sublimeren de technische, haast aan thrash en industial verwante songs. Hadden we het niet eerder over een samengaan van technisch vernuft en melodie uit de progbeweging en de krachtige thrash metal van bands als Meshuggah en Nevermore? Wel, dit is het volgende hoofdstuk dat hierover geschreven wordt. Geen rustpunt zoals ‘Ael’ op het vorige album, maar energie en (mogelijk een beetje teveel voor sommige mensen) drukte alom. ‘The Glorious Sickness’ brengt je niet tot rust maar pept je op. Hoekig en jachtig, maar subliem verzacht door de warmhartige gitaarsolo’s van de meester. Zware, scanderende stemmen luisteren bijvoorbeeld het titelnummer op, ik had een vermoeden van getriggerde drums tijdens ‘Empire’ en de veelgelaagde muziek kent zijn apotheose tijdens het dynamische ‘A New Dawn’. Een nieuw hoofdstuk is bij deze aangebroken voor EmpYrios. Nog steeds vergt het enige input van de luisteraar voor alle stukjes van de puzzel op zijn plaats vallen, maar deze ondergewaardeerde band verdient meer roem! Zeker in kringen waar namen als Symphony X en Dream Theater vlotjes over de tong rollen, maar waar verder onderzoek stokt.
Tracklist:
The Eve Arose (4:56)
PSG (4:01)
Pandaemonium (5:35)
Hesitation (5:11)
Entering The Boulevard (4:26)
Decadence Parade (4:48)
Empire (4:09)
The Glorious Sickness (4:33)
The Chaosbreeder (3:57)
Destination: Null (5:10)
Timelapse (0:25)
A New Dawn (6:25)
| Musicians:
Silvio Mancini: vocals
Simone Mularoni: guitars
Simone Bertozzi: bass
Dario Ciccioni: drums
|
Geplaatst door Vera op vrijdag 09 januari 2009 - 14:50:26
Reageren is uitgeschakeld
|
|
