|
AC/DC - Arena - Amsterdam - 23/06/2009
Tekst: Olivier Constant
In tegenstelling tot een band als Metallica, hanteert AC/DC tijdens haar tours doorgaans elk optreden dezelfde setlist. Dat biedt de fans zekerheid, maar het verrassingseffect is er natuurlijk wel erg klein door geworden. Na de gebruikelijke intro, schiet de band uit de startblokken met ‘Rock ’N Roll Train’, van het verdienstelijke nieuwe album ‘Black Ice’. Na strakke versies van ‘Hell Ain’t A Bad Place To Be’ en ‘Back In Black’ krijgen we met ‘Big Jack’ opnieuw een nieuw nummer te horen. Net zoals de opener wordt het echter wat slapjes gebracht en zeker tijdens de eerste helft van het optreden laat vooral de ritmesectie meer dan eens een steekje vallen. De diehardfans laten het allemaal niet aan hun hart komen. Met het luidkeels meegebrulde ‘The Jack’ en het onvermijdelijke ‘Thunderstruck’ stijgt de temperatuur in de arena al snel tot ongekende hoogten.
Het is toch opvallend hoe een band die ondertussen meer dan vijfendertig jaar bestaat blijft teren op materiaal uit de eerste tien jaar en dan in het bijzonder de albums ‘Let There Be Rock’ (1977) en ‘Back In Black’ (1980). Met ‘Hells Bells’ en ‘Shoot To Thrill’ wordt nogmaals uitgebreid terug gekeerd naar laatstgenoemde succesplaat. Daarna passeren het matte ‘War Machine’ en een prima versie van ‘Anything Goes’ de revue. Tussendoor worden we nog getrakteerd op ‘Dog Eat Dog’, een nummer uit de oude doos dat AC/DC in de loop van de ‘Black Ice’ - tour toevoegde aan de setlist. Een terechte keuze, want het duidelijk minder bekende nummer van op ‘Let There Be Rock’ wordt superstrak gespeeld en klinkt dertig jaar na datum nog even fris.
Met ‘You Shook Me All Night Long’ wordt tenslotte de laatste reeks klassiekers ingezet. Na de kraker ‘T.N.T.’ en het obligate ‘Whole Lotta Rosie’ eindigt AC/DC met een indrukwekkende versie van ‘Let There Be Rock’. Het wordt een uitgesponnen versie, met een iets te lange gitaarsolo van publiekslieveling Angus Young. Niet alleen tijdens dit nummer, maar gedurende de hele set blijkt nog eens hoe belangrijk hij is voor AC/DC. Terwijl de andere bandleden er soms wat versuft bijstaan, lijkt dhr. Young aan zijn tweede jeugd bezig. Aan hem dus om met ‘Highway To Hell’ de bissectie in te luiden. Het tijdloze nummer wordt door het hele publiek mee gescandeerd, waarna met afsluiter ‘For Those About To Rock’ onvermijdelijk het doek valt. Met dit laatste nummer zet AC/DC dan ook in stijl een punt achter een gezellig avondje entertainment. De uitvoering kon hier en daar beter. Van de nummerkeuze viel niemand achterover, maar de sfeer en tijdloze songs haalden ook vanavond ruim de bovenhand. Een degelijk concert dus, van een band die na al die jaren meer dan ooit bewijst springlevend te zijn.
Aangemeld door Olivier Constant
Geplaatst door Vera op donderdag 09 juli 2009 - 16:26:15
Reageren is uitgeschakeld
|
