 |
AUTUMNBLAZE: Perdition Diaries
English:
Even when we are assailed with new impressions or music trends daily, you can never deny your true nature. The nineties put a real mark on me with its gothic/doom, the foundation of Prophecy Productions in Germany and the Scandinavian heydays of bands such as Amorphis, Sentenced, Tiamat, Dark Tranquillity and In Flames. They surely left a mark on my musical taste forever. To say nothing of the English doom trinity Paradise Lost, Anathema and My Dying Bride. The nineties opened new perspectives in any sense.
I did not dare to hope for this anymore: the resurrection of Autumnblaze, a band that, filled with bitterness, called it quits late 2005. On top of this, it is a reunion of the original line-up with Alvar Eldron and Arisjel as core, assisted by Schwadorf (producer and famous of Empyrium, The Vision Bleak and Noekk). It signifies that the music on ‘Perdition Diaries’ also goes back to the early period. No acoustic or alternative rock anymore, but rough death/doom in the vein of bands like Paradise Lost, Anathema, Katatonia and Dark Tranquillity in the nineties.
Wasn’t Autumnblaze founded with the intention of combining black metal with the melancholy and melodies of Katatonia once? Well, you can properly hear that in the new songs. This leans more towards ‘DämmerElbenTragödie’ (Autumnblaze’s debut), than to later works as ‘Mute Boy, Sad Girl’ or ‘Words Are Not What They Seem’. I am glad for it, because, even if there were quite some nice moments on those later albums, this has much more power, pithiness and diversity.
In opening track ‘Wir Sind Was Wir Sind’ one can hear groovy guitars – the guitar-sound reminds us of Paradise Lost and Katatonia indeed – and raucous vocals that go extremely deep. Desperate screams cleave through your soul. Eldron has a very beautiful common voice too, we can hear that in ‘Who Are You?’, an intense manifest focused on desperation. The fragile timbre evokes reminiscence with Vinny of Anathema (I wrote this before about Autumnblaze, I know), but there is an outburst with grunts as well. A tormented individual in genuine expression! Autumnblaze grubs in its black metal roots during the two next tracks: fiery and low-tuned minor guitar chords reign. Even in ‘Brudermord’ – one may call it smooth gothic metal in an archaic way – a lot of frustration has to be ventilated again, but do mark the solemn organ parts in the centrepiece. This album also includes two compositions of a different kind. ‘Empty House’ really gives me goose-bumps! I do not call this a ballad or a slow one; this is a primordial scream for attention, an utterance of deepest emotions. Quiet piano and vocals lead towards a nearly bombastic eruption with howling guitars, to return to the essence later on. As if Nick Cave and Tindersticks play poker in the heart of Eldron. The fluent guitars of ‘Neugeburt’ almost sound light after this, but that is only seemingly. The second captivating gem in slow motion is called ‘Ways’. Lofty and dramatically sung verdict on piano it is. ‘Perdition Diaries’ – a personal manifest about a traumatic era – rounds off with two faster tracks in which sturdy guitars and grunts illustrate the heavier side of the reborn Autumnblaze. For ‘The Forge’ a video clip has been made. Finally I like to mention that the songs are shorter than in the past and as you will notice, German language is used in some of them. By turning back to the atmosphere of the nineties, Autumnblaze has made a masterpiece. Times when gothic metal was not associated with (female) opera chants come to life again on this magnificent album.
Nederlands:
Ook al worden we dagelijks bestookt door nieuwe indrukken of muziektrends, je ware aard kan je nimmer verloochenen. Zo heeft de jaren negentig gothic/doom, de stichting van Prophecy Productions in Duitsland en de Scandinavische opkomst van bands als Amorphis, Sentenced, Tiamat, Dark Tranquillity en In Flames voor altijd zijn invloed nagelaten in mijn muzikale smaak. Om maar te zwijgen over de Engelse doom-drievuldigheid Paradise Lost, Anathema en My Dying Bride. De jaren negentig openden best nieuwe perspectieven!
Hier had ik niet meer op durven hopen: de wederopstanding van Autumnblaze, een band die eind 2005 vol verbittering de handdoek in de ring gooide. En dan nog in de oorspronkelijke bezetting met Alvar Eldron en Arisjel als kern, geholpen door Schwadorf (producer en bekend van o.a. Empyrium, The Vision Bleak en Noekk). Dit betekent dat de muziek op ‘Perdition Diaries’ ook teruggaat naar de beginperiode. Geen akoestische of alternatieve rock meer, maar een ruwe death/doom basis waar bands als Paradise Lost, Anathema, Katatonia en Dark Tranquillity een patent op hadden in de jaren negentig.
Was Autumnblaze ooit immers niet opgericht met als doel black metal te koppelen aan de melancholie en melodieën van Katatonia? Wel, dat hoor je maar al te goed in de nieuwe nummers. Dit leunt dichter aan bij ‘DämmerElbenTragödie’ (het debuut van Autumnblaze), dan bij later werk als ‘Mute Boy, Sad Girl’ of ‘Words Are Not What They Seem’. Daar ben ik blij om, want ook al waren er best heel mooie momenten op die latere albums; dit heeft toch verdomd meer pit en is meer gevarieerd.
In opener ‘Wir Sind Was Wir Sind’ horen we raggende gitaren – het gitaargeluid doet inderdaad aan Paradise Lost en Katatonia denken – en ruwe vocalen die erg diep gaan. Wanhopige screams doorklieven je ziel. Dat Eldron ook een prachtige gewone stem heeft, krijgen we al meteen te horen in ‘Who Are You?’, een knap manifest waarin vertwijfeling centraal staat. Het breekbare timbre roept beelden op van Vinny van Anathema (heb ik nogal geschreven over Autumnblaze), maar er is ook een uitval met grunts. Een verscheurd persoon in eerlijke expressie! Autumnblaze wroet in de black metal roots tijdens de twee volgende nummers: vlammende en laaggestemde mineurgitaren overheersen. Ook in ‘Brudermord’ – je zou het vlotte gothic metal naar archaïsch model kunnen noemen – moet er nog heel wat frustratie geventileerd worden, maar let ook op het plechtige orgel in het middenstuk. Dit album bevat ook twee composities van een heel ander allooi. ‘Empty House’ bezorgt me kippenvel! Dit noem ik geen slow noch ballade, dit is een oerschreeuw voor mededogen, een uiting van diepste gevoelens. Ingetogen piano en zang leiden naar een haast bombastische uitbarsting met huilende gitaren, om later prevelend terug te keren naar de essentie. Alsof Nick Cave en Tindersticks poker spelen in het hart van Eldron. De vlotte gitaren van ‘Neugeburt’ klinken er bijna luchtig door, maar dit is slechts schijn. De tweede beklijvende parel in slow motion heet ‘Ways’. Gedragen en dramatisch gezongen verdict op piano. ‘Perdition Diaries’ – een persoonlijk manifest over een traumatische periode – eindigt met twee snellere tracks waar grunts en robuste gitaren de heftige kant van het herboren Autumnblaze illustreren. Voor ‘The Forge’ werd een videoclip gemaakt. Nog even vermelden dat de songs korter zijn dan vroeger en zoals je merkt wordt de Duitse taal aangewend in enkele daarvan. Door terug te keren naar de sfeer van de jaren negentig, heeft Autumnblaze een meesterwerk gemaakt. De tijden wanneer gothic metal nog niet in verband gebracht werd met (vrouwelijke) operazang herleven op dit prachtige album.
Tracklist:
Wir Sind Was Wir Sind (4:55)
Who Are You? (4:02)
I Had To Burn This Fucking Kingdom (3:39)
Haughtiness And Puerile Dreams (4:42)
Brudermord (4:19)
Empty House (5:26)
Neugeburt (3:17)
Ways (4:46)
The Forge (3:45)
Saviour (3:11)
| Musicians:
Markus Baltes (Eldron): vocals, compositions
Andreas Schuler (Arisjel): drums, percussion, backing vocals, lyrics
Ulf Theodor Schwadorf (Marcus Stock): drums, bass, keys, lead guitars
|
Geplaatst door Vera op zondag 04 oktober 2009 - 22:07:24
Reageren is uitgeschakeld
|
|
