|
WHILE HEAVEN WEPT: Vast Oceans Lachrymose
English:
Nederlands:
While Heaven Wept heeft altijd een heel aparte plaats ingenomen in de doom metal scène. In 2003 verscheen hun uitstekende album ‘Of Empires Forlorn’ en het jaar daarop volgde ik hen tijdens hun Europese tournee. Toen al sprak Tom Phillips – de bezieler van deze epische doom band – al van een opvolger. Door allerlei omstandigheden hebben we er lang op moeten wachten. Het merendeel van dit materiaal stamt zelfs uit de periode nog voor ‘Of Empires Forlorn’ en is in de loop der jaren gerijpt als goede wijn in vaten.
Eén van de redenen dat het zo lang duurde was de immer wisselende bezetting rond Tom Phillips. Ik herinner me nog bassist Jim Hunter (ook Twisted Tower Dire) uit 2004, maar verder is ‘Vast Oceans Lachrymose’ ingespeeld door muzikanten uit Altura, Solstice (UK), Revelation, October 31 en Brave. Een opmerkelijk feit is ook dat Tom de leadzang overlaat aan Rain Irving en zelf nog slechts te horen is als achtergrondvocalist. Al geeft dit geen bruuske verandering in het totaalgeluid.
Er zijn wezenlijke verschillen met ‘Of Empires Forlorn’, maar aan het algemene sfeerbeeld dat je overhoudt aan een WHW plaat is gelukkig niet getornd. Het blijft epische muziek, niet al te zwaar in doomtermen, met gevoelig, prachtig gitaarwerk en veel zwevende synthesizerpartijen. In zekere zin zal de Amerikaanse band ook fans van jaren zeventig rock aanspreken door een zuiver progressieve benadering. Een album van deze band beluister je best als een geheel en het verwondert me dus niet dat de songs enkele keren naadloos in elkaar overvloeien. Het begint alvast erg mooi met het vijftien minuten durende ‘The Furthest Shore’. Drumpartijen ontwikkelen aanvankelijk bijna een blastritme, maar er is ook een simfonisch tintje door de keyboards. Plots horen we lieflijke Pink Floydachtige gitaarnoten. Wat is dit mooi! De samenzang doet me een beetje aan Isole denken. Er zijn echter ook pure jaren tachtig heavy metal invloeden op dit album, bijna power metal zelfs. Grotendeels is het toch vrij atmosferisch en zweverig. Het tweede nummer ‘To Wander The Void’ begint en eindigt met lang aangehouden gitaarnoten, maar evolueert naar vlugger met Dio-achtige gedreven zang. Er is een ruimtelijk intermezzo met tokkelende gitaren en er is een knappe gitaarsolo, die het ritme opdrijft. Dan komen we aan de songs die in elkaar overvloeien. ‘Living Sepulchre’ vangt vrij uptempo aan met lijzige zang als contrast, maar gaat over in prachtige semi-akoestische gitaren en deze vormen ook het begin van ‘Vessel’. Dit mooie soleerwerk mondt uit in stuwende riffs, terwijl de rest van dit nummer sterke zanglijnen etaleert. De twee laatste nummers ‘Vast Oceans Lachrymose’ en ‘Epilogue’ vormen ook een geheel en het blijft instrumentaal. De nautische sfeer wordt gevat in een episch nummer met prachtig gitaarwerk en hemelse synths, uiteindelijk wordt dit erg filmisch. Dit is een album dat nergens mee te vergelijken is en op en top Tom Phillips als gelouterd artiest illustreert. Zeer prachtig en intens!
Tracklist:
The Furthest Shore (15:43)
To Wander The Void (6:27)
Living Sepulchre (3:00)
Vessel (11:48)
Vast Oceans Lachrymose (4:00)
Epilogue (8:25)
| Musicians:
Tom Philips: vocals, guitars, keyboards
Jim Hunter: bass, vocals
Rain Irving: lead vocals
Scott Loose: guitars
Michelle Schrotz: keyboards, vocals
Trevor Schrotz: drums
|
Geplaatst door Vera op zondag 06 december 2009 - 13:45:17
Reageren is uitgeschakeld
|
