 |
PPM Festival 2010 - Mons (B)
Foto's: Claude 'Clayreon' Bosschem en Danny Focke
Tekst: Vera en Danny
Op 10 april 2010 vond de eerste editie plaats van het POWER PROG & METAL FESTIVAL in de hoofdstad van onze Henegouwse provincie Bergen (Mons). Nu heb ik die naam (Bergen) al meer gebruikt in mijn artikels als verwijzing naar het Noorse Bergen, maar op deze zonnige zaterdag gaat het inderdaad richting Wallonië. Buiten hoofdact The Scorpions staan er immers een aantal prog metal bands op de affiche die je in België zelden of nooit aan het werk zag en in het verleden praatten we op deze site uitgebreid met bands als DGM, Dreamscape en Pagan’s Mind. Ondanks het vroege vertrekuur arriveren we pas vier uur later op de plek waar we moeten zijn. Ellenlange files vanaf Nijvel is het probleem. Zelfs op een zaterdagmorgen zit het verkeer muurvast. Gelukkig verloopt alles aan de ingang erg vlot.
PYTHIA Maar goed, wanneer we de zaal betreden is Pythia bezig. Deze Engelse band heeft in Emily Alica Ovenden een gracieuze frontvrouw. In oogverblindend blauw licht houdt haar nachtegalenzang probleemloos stand tussen de vrij stevige gothic metal van de band. Geen slecht begin, maar ook niet uitzonderlijk, zodat ik me na enkele songs aan de verkenning van het terrein waag. (Vera)
MAX PIE De Lotto Expo is een gigantische hal, van buiten uit een fantasieloze rups in het midden van een desolaat landschap, binnen een moderne hal met alle voorzieningen. Aan beide zijden van de hal staan podia opgesteld: rechts zal later die avond Schorpions heersen, links bevindt zich het kleinere podium, wat nu onze aanwezigheid opeist voor Max Pie . Een band uit Mons met niemand minder dan organisator Tony achter de microfoon. De man weet de aanwezigen aardig te bewerken, al klonk zijn stem bij momenten nogal schel. Het is stevige power metal met enige proginvloeden, al is er geen toetsenist, wel twee gitaristen. Vrij onderhoudend (goede gitaarsolo’s) en de band voelde zich duidelijk in haar sas. (Vera)
VIRUS IV We waren benieuwd naar de verrichtingen van Virus IV. Het podium was mooi aangekleed met rotsblokken en tegen dit decor zetten rockchick Magali Luyten (Belgische dame met ferme strot die al samengewerkt heeft met Arjen Lucassen en andermaal met Uli Kusch in Beautiful Sin) en haar energieke muzikanten een uitstekende show neer. Even later komt Magali wel een beetje als een bloemenkind over door te vragen of we de energie van de stenen ook voelen, net als zij op het podium, maar kom. De energie spatte ervan af, dat kunnen we niet afstrijden! Magali is geen zangeres van het sopraantype, maar een kronkelende frontvrouw die een voorbeeld neemt aan haar mannelijke collega’s en daar een krachtig genoeg stemgeluid voor heeft. De cover ‘Such A Shame’ van Talk Talk – toch heel andere koek – ging hen heel goed af. Een uitstekende band ook met gitarist Samuel Arkan als ruige beer en Christophe Babin die bast met een bravoure alsof hij met Manowar op het podium staat. Er werden vandaag al twee nieuwe songs gespeeld van het album waar men aan werkt. (Vera)
DO OR DIE Do Or Die was niet enige hardcore groep van de dag maar wel de enige die ik te zien kreeg, want ik kwam pas aan tijdens het optreden van Pythia. Hardcore is helemaal mijn ding niet en ik kan er dan ook niet echt over meepraten. Mijn bespreking is dus bevooroordeeld als niet kenner van de stijl. Maar toen de groep het podium betrad wist ik het al. Twee zangers, beiden in te wijde, halflange voetbalbroek (waarvan één van beide dan nog in het geel) waren voor mij al het sein dat ik tijdens dit optreden zou profiteren om even de merchandising te bezoeken. Als je twee vocalisten hebt die mekaar qua stem goed aanvullen, dan versta ik het nog. Of als de één grunt en de ander met cleane stem zingt, kan ik ook nog volgen. Maar als ze allebei met dezelfde stem en hetzelfde bereik teksten brullen, dan haak ik af. Terwijl de meeste componisten vermijden om tijdens de tekst steeds maar de titel te herhalen, brullen deze gasten van het begin tot het einde van een nummer steeds maar de titel. Het zal voor de hardcore fans wellicht wel een goed optreden geweest zijn, zeker voor de mensen van de streek die deze plaatselijke groep blijkbaar goed kennen. Ik laat de bespreking van dit soort muziek liever aan de kenners van het genre over. (Danny)
ASTRA Mijn verwachtingen waren hooggespannen voor Astra. Ik vernam voor het eerst iets over hen tijdens interviews met hun landgenoten Empyrios en DGM. Zij delen namelijk dezelfde toetsenist Emanuele Casali. Toen was Astra nog ‘gewoon’ een Dream Theater cover band, maar wel een bijzonder gerespecteerde, want zelfs Jordan Rudess kwam eens meespelen met hen op een viering van tien jaar Fun Club in thuisstad Rome. Het leidt geen twijfel dat het van begin tot einde genieten was van de stevige prog metal van Astra. Sinds begin 2010 is zanger Titta Tani vervangen door zanger/bassist Andrea Casali. Hij heeft een vrij hoge, maar niet irritante stem en ook het eigen materiaal – van de albums ‘About Me: Through Life And Beyond’ en ‘From Within’ – zet de Dream Theater traditie verder zonder er een kopie van te zijn. Zo krijgen we een aangename mix die ook doet denken aan bands als Symphony X en Vandenplas, maar toch met een eigen geluid. (Vera)
IVANHOE Ook Ivanhoe is al lang een bekende in de progressieve wereld zonder echt door te breken. Aanvankelijk zong Andy B. Franck bij hen, nu het boegbeeld van Brainstorm. Huidige zanger Mischa Mang beweegt zich op een energieke manier over het podium met nogal komieke danspasjes, maar de man heeft een goede stem en het complexe maar harde materiaal denderde naar behoren uit de speakers. Vooraan beginnen de eerste fans mee te zingen en ook het recentste werkstuk ‘Lifeline’ was ruim vertegenwoordigd in de set, al miste ik wat oudjes uit ‘Symbols Of Life’, maar het is natuurlijk al geleden van 1995 eer dat album uitkwam. Een set die me tevreden stelde. (Vera)
DREAMSCAPE Dreamscape is één van die groepen waarvan je niet onmiddellijk weet wat je kan verwachten. Dit is vooral te wijten aan hun voortdurende personeelswissels. Ze zijn reeds toe aan hun zesde drummer, de tweede toetsenist, de vierde bassist en wat vooral het beeld van de groep bepaalt, hun zesde zanger. Eén van die ex-zangers, Mischa Mang, hadden we nog pas ervoor aan het werk gezien bij Ivanhoe en die mocht nu ook een nummertje meezingen. De enige echte original is Wolfgang Kerinnis, de gitarist, die prachtige rifs en solos uit zijn gitaar kan toveren. Een zekere Julia Stefani gaf ook een gastoptreden en leverde een mooie vocale bijdrage. Hun nieuwste aanwinst, Francesco Marino, lijkt nu wel een schot in de roos. Hij oogt goed voor het publiek met zijn Italiaanse look en zijn stem mag er best wezen. Hij is zeker één van de beste zangers die de groep al gehad heeft. Ze speelden veel materiaal uit hun bestaand werk, vooral uit “5th Season†van drie jaar geleden. Ook enkele nieuwe nummers werden reeds op het publiek losgelaten en die beloven veel goeds voor het komend album. Ze verdienden duidelijk hun plaats op de affiche, of zelfs enkele plaatsen hoger? (Danny)
ADAGIO Bij Adagio sta ik terug vooraan – na verbroedering met de mannen van DGM – want ik had gelezen dat het Franse Adagio voor heel de tour met Kamelot gebruik maakte van de diensten van Mats Levèn als zanger. Deze frontman die eerder furore maakte in Therion, Krux en ook erg imponeerde op het Amaseffer album, wou ik absoluut aan het werk zien. De muziek van de Fransen past vandaag helemaal in het plaatje: progressieve metal die vooral live behoorlijk heavy klinkt. Mats toont zich als vanouds een onderhoudende entertainer. Ook al heeft de band in het begin met een slecht geluid te maken, het komt toch nog goed. Gelukkig maar, want het nieuwe album ‘Arkangels In Black’ dat vandaag voorgesteld wordt, verdient een eerlijke kans bij het publiek dat duidelijk niet helemaal op de hoogte is van het reilen en zeilen van gitarist Stephane Forte en co. (Vera)
DGM Dit is het eerste concert dat DGM geeft in België en dit doen ze vlak voor de Schorpioenen aan hun zegetocht mogen beginnen. Er hangt dan ook al een zekere spanning in de lucht wanneer de energieke Romeinen beslagen ten velde komen. Net als bloedbroeders Astra begonnen zij ook als instrumentale band en de nadruk ligt op het verbluffende spel van de muzikanten. Vooral gitarist Simone Mularoni imponeert ten zeerste met zijn flitsend spel. De band straalt enthousiasme en energie uit, waarbij we een mooie bloemlezing krijgen uit de zeven albums dat DGM intussen al uitgebracht heeft. Hun plaats hoog op de affiche is dan ook verdiend en het is een schande dat de technische, maar aanstekelijke muziek van deze klasseband nog niet meer populariteit verkregen heeft. Laat ons hopen dat er een flink deel van het Scorpions publiek nu wakker geschud is. Al heb ik daar mijn twijfels over wegens het verschillende pluimage aan fans in de zaal. Gelukkig was de grote hal nu wel al flink gevuld. (Vera)
PAGAN’S MIND Pagan’s Mind had op papier de mooiste plaats op de affiche, namelijk juist voor The Scorpions. In de praktijk bleek dit niet echt een geschenk. Eerst en vooral leverde dat een plaats op op het tweede podium, dat kleiner was en niet zoveel publiek lokte. Ten tweede, zocht iedereen reeds een plaatsje voor het optreden van The Scorpions. Nils, de zanger van de groep, zei zelfs een paar keer lachend en zonder twijfel ook ironisch: “Where is everyone, why is everybody standing at the other side of the venue?.â€. Gelukkig dat er toch een groot aantal hard die fans en muziekliefhebbers aanwezig waren, die het optreden van Pagan’s Mind van dichtbij wilden zien. En die zullen er zeker geen spijt van gehad hebben. Tussen de vele uitstekende progmetalgroepen van de dag was Pagan’s Mind, in mijn opinie, veruit de beste, vooral dankzij hun grote variatie. Het publiek was volledig op dreef, vooral toen “Hallo Spaceboyâ€, een Bowie cover, gespeeld werd. Het begon wat minder, doordat de zang slecht doorkwam, maar dat was vlug verholpen en vanaf dan was het een vuurwerk van oud en nieuw materiaal. Hoewel je van nieuw materiaal niet echt kunt spreken bij Pagan’s Mind, want hun laatste release “God’s Equation†is al vier jaar oud. Zopas verscheen “Live Equation†een live DVD, maar nieuw materiaal laat voorlopig op zich wachten. (Danny)
SCORPIONS De capaciteit van de zaal is ongeveer 8000 man en de Scorpions slagen er vandaag in om een 7000 man op de been te krijgen. De aankondiging dat ze binnenkort op pensioen gaan – na een wereldtournee van drie jaar – speelt daar natuurlijk bij mee. We zien dit dan ook als ‘het afscheid van de Scorpions in België nu het nog kan’, al is het goed mogelijk dat ons kleine landje de komende drie jaar nog een keer aangedaan wordt. Het podium is vergroot om samen met de lichteffecten van ver enige gelijkenis met een schorpioen te vertonen. Van die uitlopers maakte DGM frontman Mark Basile (vroeger in Mind Key) al dankbaar gebruik en ook de Duitse hardrocklegende komt geregeld gekke bekken trekken temidden van het publiek. Drummer James Kottack zit torenhoog achter zijn immens drumstel. Van het grote podium maken gitaristen Rudolf Schenker en Matthias Jabs en de jonger ogende bassist Pawel Maciwoda trouwens veelvuldig gebruik. Er wordt afgetrapt met het titelnummer van het nieuwe album ‘Sting In The Tail’. Het zal al vlug duidelijk worden dat de band in de loop der jaren een aantal klassiekers geschreven heeft die in het geheugen van elke hardrocker staan gegrift. Klaus Meine heeft nog altijd dat nasale stemgeluid met het accent der accenten, het kan niet anders zijn. ‘Make It Real’ is de voorzichtige aanloop naar ouder werk dat een eerste hoogtepunt krijgt in de vorm van ‘Loving You Sunday Morning’, gevolgd door het verrukkelijke ‘The Zoo’ en het instrumentale ‘Coast To Coast’. Drummer Kottak staat geregeld recht om zich wat op de borst te kloppen, drumsticks in de joelende menigte te gooien of op demonstratieve wijze zijn T-shirt uit te trekken om zijn getatoeëerde rug te showen. Het stokoude ‘We’ll Burn The Sky’ was een volgend hoogtepunt al werd het nogal psychedelisch en op de rand van de boel rekken bij momenten. Dat gevoel overviel me vooral tijdens de drumsolo, de zogenaamde ‘Kottak attack’. Nou ja. Een volgend drieluik om in te kaderen presenteerde men als semi-akoestische set. ‘Always Somewhere’, ‘Send Me An Angel’ en ‘Holiday’ blijven zalige nummers! De periode van ‘Love Drive’ en ‘Animal Magnetism’ is immers de beste met stip bij ondergetekende. Na een aantal nieuwe songs vormen ‘Tease Me Please Me’, ‘Black Out’ en ‘Big City Lights’ de afsluiting van het reguliere concert. We noteren al lekker veel knallers uit het verleden. Het publiek is inmiddels in staat van euforie en hun enthousiast gejoel wordt beantwoordt met een ruime bisset. ‘Still Loving You’ en ‘Winds Of Change’ zijn meesterlijke ballads die er vanavond gewoon bijhoren, ook al heeft dit niets meer met metal te maken. Er wordt dan rockend geëindigd met ‘Rock You Like A Hurricane’. Een concert waar ik best van genoten heb, al zal het mijn street credibility niet doen toenemen hehe. (Vera)
Setlist Scorpions Sting In The Tail, Make It Real, Bad Boys Running Wild, Loving You Sunday Morning, The Zoo, Coast To Coast, Hold Me Tight, We’ll Burn The Sky, Always Somewhere, Send Me An Angel, Holiday, Raised On Rock, The Good Die Young, Are You Ready To Rock, Kottak attack, Tease Me Please Me, Black Out, Big City Lights Encores: Still Loving You, Winds Of Change, Rock You Like A Hurricane
Geplaatst door danny op woensdag 14 april 2010 - 22:24:59
Reageren is uitgeschakeld
|
 |