|
 |
 |
 |
 |
MFVF - Oktoberhallen - Wieze - 22/10/2011
Tekst: Geert Ryssen Foto: Tim Tronckoe
De internationale uitstraling van het MFVF is meteen duidelijk op de parking. Nummerplaten uit Nederland, Duitsland, Frankrijk, Zwitserland, Italië en Denemarken vallen me zonder extra onderzoek op. De negende editie belooft weer veel goeds: naast een aantal vaste waarden kunnen we een aantal minder bekende groepen leren kennen die misschien in de toekomst het mooie weer zullen maken in het metallandschap. Zoals altijd blijkt het festival prima georganiseerd. Een gigantisch podium dat de artiesten qua ruimte tot volle recht laat komen, wordt gecompleteerd door een schitterende PA en een dito lichtinstallatie. Alles verloopt stipt tot op de minuut en de randanimatie biedt tijdens de korte pauzes verstrooiing met een vlotte bar, eetstand, signeersessies en winkeltjes met cd’s, kledij en accessoires.
Als eerste band krijgen we het verrassende Hanging Doll uit Engeland dat een uistekende aftrap geeft aan het festival. Zangeres Sally Holliday is bevallig en goed bij stem. Het publiek blijkt ook al in ruime getale aanwezig en zorgt voor een warm onthaal van deze openers die ons een stevige portie orkestrale gothic metal serveren. Het eveneens Engelse Nemhain brengt als tweede band een soort doomy en sleazy metal uit de Mötörhead school. Soms valt het puzzeltje nog niet helemaal in elkaar maar de groep heeft duidelijk sterke troeven met twee dames in de line-up (zang en bas) en twee voortreffelijk riffende gitaristen. Coma Divine komt uit Oostenrijk en onderscheiden zich door de aanwezigheid van een cellist in de line-up. Zangeres Sonja Kraushofer lijkt zo uit een kostuumdrama te zijn weggelopen en de gitarist lijkt een kloon van Marilyn Manson. Muzikaal zit alles strak in het pak, maar blijkt het na een tijdje wat eentonig te worden. Een band met duidelijk veel potentieel maar die nog moet werken aan meer variatie. Kivimetsan Druidi uit Finland grossiert in folkmetal en ze doen dat verrassend goed en fris. Hun zangeres Leeni-Maria ziet er al even traditioneel uit als de muziek die deze band inspireert. De groep heeft al een flink stuk ervaring achter de kiezen en dat merk je. Ze zetten trouwens hun folk invloeden vlot om in een stevige naar gothic metal neigende sound. Het Zweeds-Deense Amaranthe is meteen de eerste echte revelatie van het festival. Hun debuut cd is zopas opnieuw uitgebracht door Spinefarm en met de uitmuntende muziek daaruit kunnen ze zonder meer een zaal plat spelen. De band blijkt ook nog eens live bijzonder sterk en strak te zijn en Elize Ryd (ook actief bij Kamelot) is een briljante zangeres. Dit is een metalversie van Abba met snelle ritmes, werverlende harmonieën, elektronische beats en meezingbare refreinen. Dat ze bovendien ook nog wegkomen met de door alles heen verweven death metal zang van Jake en Andy is geniaal. Stel je voor: vlot beluisterbare melodieuze metal met vervormde stemmen in contrast met sublieme vrouwelijke zang. Zweden, zet deze band maar op het songfestival, ze kunnen voor een ware opvolger zorgen van Lordi! Deadlock is een Duits-Belgisch gezelschap dat het contrast tussen de folkstem van de zangeres Sabine Weniger en de metal screams van Johannes Prem tegen elkaar uitspeelt. Hun metalcore klinkt strak en er is voldoende variatie om het interessant te houden. Vervolgens worden we getrakteerd op een staaltje pure US-Metal met Benedictum. De groep bracht enkele maanden geleden een verassende derde cd uit (‘Dominion’) waarop de ware zangstem van Veronica Freeman tot volledige wasdom komt. Ook vanavond is ze bijzonder goed bij stem en ze wordt daarbij vakkundig ondersteunt door haar vaste kompaan, gitarist Pete Wells en de ritmesectie de we ook al kenden van de cd: Chris Shrum op bas en Mikey Pannone achter de drums. Zij leggen een solide basis voor Veronica om ten volle haar ding te doen. Het Franse Dylath-Leen brengt een stevige portie death metal met vrouwelijk grunts. De dame van dienst luistert naar de naam Kathy Coupez en kwijt zich voortreffelijk van haar taak. Hun muziek is niet echt mijn ding, maar de eerlijkheid gebied me om te zeggen dat ze een voortreffelijke performance neerzetten. De groep klinkt energiek, maar voor deze oren bieden ze net iets teveel van hetzelfde. Trail Of Tears zal wat ons betreft zorgen voor de tweede grote verrassing van de dag. De groep heeft zelf een geschiedenis die met een tranendal kan worden vergeleken. Het mag dan ook een wonder heten dat zanger Ronny Thorsen zijn band reeds vijftien jaar gaande houdt. Talrijke bezettingswijzigingen hebben er toe geleid dat Thorsen momenteel nog het enige originele lid is dat in alle bezettingen heeft gespeeld. Gelukkig is zangeres Pauline Paulsen ook opnieuw van de partij zodat er toch sprake is van een herkenbare Trail Of Tears. De band werkt momenteel aan een nieuwe plaat en ze staan aan de vooravond van een tour door China. Wat ze laten zien en horen bewijst dat ze nog steeds volop bestaansrecht hebben. Stijlmatig worden ze in de hoek van de ‘donkere’ gothic metal geplaatst, maar vanavond schitteren ze als een heldere ster. De groep komt vooral melodisch sterk uit de hoek en het samenspel is top. Het publiek reageert navenant. Diabulus In Musica staan voor het tweede jaar op rij op het festival, maar zijn gezien hun verrassende performance van vorig jaar een stuk hoger op de affiche geplaatst. Het is duidelijk dat deze groep nog gewonnen heeft aan maturiteit. Hun geluid is voller geworden en de nadruk ligt minder op de klassieke uitstapjes. De nieuwe nummers zijn sterk en bewandelen het pad van de symfonische metal. Zangeres Maite Itoiz kan echt alles aan, van hevige en opzwepende metal tot klassieke aria’s. De groep bedient zich dan ook graag van gastsolisten zoals zanger John Kelly en andere muzikanten uit de klassieke hoek. Binnenkort kunnen we van hen een nieuwe tweede cd verwachten die wordt aangekondigd als een ambitieus conceptwerk. Als de Diabulus In Musica het podium verlaten hebben we tien groepen achter de kiezen en is het tijd voor de echt grote jongens en meisjes. Zowel Leave’s Eyes als Doro zetten nog eens lekker de puntjes op de i en tonen overduidelijk aan waarom ze ‘top of the bill’ zijn. Leaves’ Eyes stonden hier ook vorig jaar en ontgoochelden mij toen een beetje door de constante dreun die ze produceerden. Daar was deze keer geen sprake van. Een mooi, krachtig en helder geluid viel de enthousiaste menigte ten deel. Alexander vertelt me achteraf dat ze de verbetering te danken hebben aan een nieuwe klankman. Leaves’ Eyes was duidelijk ook de groep die iedereen wou zien. Zij kregen het meest volk voor het podium van de hele dag. Liv Kristine klonk als een engeltje en haar tegenspeler Alexander Krul gaf weer vocaal tegengas met zijn legendarische grunts. De reeds eerder vernoemde John Kelly gaat ook een duet aan met Kristine en ook haar zus mag een deuntje meezingen. Het wordt een waar feestje van op traditionele muziek gebaseerde metal met een sterke melodieuze insteek. Het geluid is deze keer perfect en de band blijft boeien van begin tot einde. Doro is – ook te merken aan de opkomst bij de signeersessie – nog steeds de ware metal Queen. En dat hebben we geweten. Haar ijzersterke band zorgt ervoor dat alles vanaf de eerste noten klinkt als een klok en Doro heeft er op deze laatste dag van haar Europese tour duidelijk zin in om nog eens alles uit de kast te halen. Behalve ‘Für Immer’ en ‘Without You’, de prachtige ballad afkomstig van de eerste Warlock lp, kiest ze voor een kolkende opeenvolging van sterke en snelle nummers. ‘Earthshaker Rock’, ‘All We Are’, ‘The Night Of The Warlock’ ‘I Rule The Ruins’, ‘Burning The Witches’, etc… Ze laat geen kans voorbij om haar publiek alle lof toe te zwaaien, laat het meezingen en krijgt een overtuigd enthousiasme terug. Ze roept ook nog Liv Kristine en Veronica Freeman op het podium om lekker mee te zingen. Na de eerste toegift zou ze nog willen doorgaan, maar om twaalf uur middennacht is het onverbiddelijk sluitingstijd. Met een grandioze bos rozen kan ze richting kleedkamer waar ze ingeduffeld ruim de tijd zal nemen om af te kicken van de adrenaline dat door haar bloed stroomt. Doro für immer!
We blikken terug op een schitterende dag en geven een pluim aan de organisatie van het festival dat duidelijk nog meer belangstelling verdient. Volgend jaar vieren ze hun tiende editie en daarvoor is onder andere Arch Enemy reeds geboekt. Schrijf 19, 20 en 21 oktober 2012 alvast maar in je agenda.
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op dinsdag 29 november 2011 - 00:24:08
Reageren is uitgeschakeld
|
 |
 |
 |
 |
|
|