|
|
 |
|
|
|
SWALLOW THE SUN: Melancholie met een zwart randje
Interview met componist/oprichter/gitarist Juha Raivio van Swallow The Sun door Vera
Finse melancholie lijkt wel centraal te staan in mijn dagelijkse geschriften. Daar is een goede reden voor: het land – geprangd tussen de voormalige Sovjet-Unie en de meer lucratieve Scandinavische staten Zweden en Noorwegen - heeft met zijn minuscuul aantal zonuren een onafwendbare invloed op de menselijke psyche. Eén van de belangrijkste bands is Swallow The Sun, half februari toe aan het vijfde album; wanneer we de ep ‘Plague Of Butterflies’ even niet meerekenen. ‘Emerald Forest And The Blackbird’ schrijft het volgende hoofdstuk in de geschiedenis van deze uitzonderlijke band en ik had een uitgebreid gesprek met componist/oprichter/gitarist Juha Raivio dat we hier even netjes samenvatten.
In afzondering ontstaan
Swallow The Sun heeft sinds het prille begin onze aandacht getrokken, maar toch evolueert de band steeds verder. Melancholie in elastische vorm als het ware, op ‘Emerald Forest And The Blackbird’ geïnspireerd door een Fins wiegelied ‘Sininen Uni’, althans toch in de overweldigende opener. Het lijkt vergezocht, al denken we meteen aan Insomnium’s laatste album met ook een kinderrijmpje als oorspronkelijke inspiratie, maar we geven Juha de ruimte om dit voortreffelijk tien minuten durend epos even toe te lichten, alsook de voorgeschiedenis: ‘Ik kan nog steeds niet schrijven als we op tournee zijn. Toen we het laatste optreden voor ‘New Moon’ deden, vlak voor Kerstmis 2010, wist ik dat ik moest gaan schrijven in de lente, zodat we een nieuw album in de zomer en herfst van 2011 konden opnemen. Na al het toeren hadden we een maand vrij, maar ik heb enige afzondering nodig om alle nieuwe ideeën uit te werken. Ik componeer alles en dan pas ga ik naar de anderen. Ik wil niet afgeleid worden.’ Daar kunnen we volledig inkomen…
Finse melancholie van in de wieg
Juha: ‘Dit Finse wiegelied is de voornaamste leidraad, het bepaalt de hele sfeer van dit album. Het is een brug tussen het vallen van de nacht en de dageraad. Het eerste nummer is daar volledig op gebaseerd, ik had dit in gedachten toen ik die song componeerde. We spreken hier niet over een letterlijke weergave in tekst of muziek. Als kind heb ik dat liedje ontelbare keren gezongen, nu is het niet meer in zwang, maar ik weet dat zoveel mensen dit nummer in hun hart dragen uit hun jeugd; de mensen van mijn generatie. Het is gemeengoed bij ons. Je moet weten dat zelfs onze slaapliedjes die we als kind te horen krijgen redelijk droevig zijn, dit is niet het enige, en daarom denk ik dat Finland zoveel melancholieke bands heeft. Het is ons letterlijk met de paplepel ingegoten, we kunnen er niet omheen. ‘Sininen Uni’ staat voor een uitgestrekt smaragdgroen woud, waarin een merel de kinderen tot slapen brengt met zijn betoverend geluid. Toen ik verder opzoekwerk deed over die vogel in het woud, vond ik dat hij de dood vertegenwoordigt. Dat heb ik gereflecteerd in de song, een beetje meer luguber dan de werkelijkheid is waarschijnlijk’ (grinnikt). ‘Veel van dit gaat terug op Twin Peaks en de indruk dat die serie op mij gemaakt heeft. Het is ook een vervolg op de track ‘These Woods Breathe Evil’ van vorig album, dat gevoel zat daar eveneens in.’
Horror en dood
Op elk album is een song te vinden met ‘Horror part…’ als subtitel. Ditmaal geldt dit voor ‘Labyrinth Of London (Horror pt. IV)’. Daar willen we wel eens het fijne van weten. ‘Die horrorsongs springen er gewoonlijk tekstueel een beetje uit. Ze hebben de sfeer van een oude B-klas horrorfilm met veel galgenhumor. Er is geen vervolgverhaal, maar wel een bepaalde melodie die terugkomt in elk nummer. Het gros van mijn teksten is triest en doodserieus, maar met die horrorteksten geef ik mezelf de vrijheid om wat breder te gaan, tekstueel dan.’ En wat gebeurde er op veertien april, vragen we aan Juha, zij hebben er een hele song aan gewijd. Natuurlijk hadden we dat kunnen weten, maar Juha zegt dat we de eerste zijn die daarnaar vragen. ‘We hebben ook nog niet openbaar gemaakt waar de song over gaat. Op die dag stierf Peter Steele en dit is opgedragen aan hem. Er zijn wat Type O’Negative-invloeden in verwerkt, maar niet alleen in de muziek. Ook de groene kleur van de cover verwijst naar Type O’Negative. Het lijkt op ‘October Rust’. Ik weet nog precies waar ik was toen ik dat nieuws hoorde: we waren op tournee in de VS en men vertelde het me in een benzinestation. De eerste dagen geloofde ik het niet, want er is nog eens zulk gerucht de wereld in gestuurd, maar spijtig genoeg was het ditmaal wel waar. Zonder die band had Swallow The Sun anders geklonken, zoveel is zeker, dus moest ik gewoon een eerbetoon aan Steele schrijven.’
Bekende gastzangeres
Voor ‘Cathedral Walls’ is een videoclip gemaakt, maar daarin zien we Aleah Stanbridge. We horen haar ook summier in het titelnummer en ‘Labyrinth Of London’. De opmerkelijkste gastvocalen in ‘Cathedral Walls’ komen echter van huidige Nightwish-frontdame Anette Olzon. Is dit een commerciële zet of zit daar iets anders achter? ‘Voor dat nummer was ik op zoek naar iemand met een engelachtig stemgeluid. Toen ik op Anette’s MySpace kwam, bedacht ik dat zij de geknipte stem had om dat nummer met Mikko te zingen. Het lag dus voor de hand dat ik haar koos. Dat verliep vrij gemakkelijk. Ik stuurde de song naar Tuomas en hij zond ze naar Anette. Gelukkig hield ze van de song, maar toen we de videoclip opnamen had ze het te druk met Nightwish om aanwezig te zijn, vandaar dat je Aleah ziet in de clip. Zo simpel ligt dat. Anette is natuurlijk een grote naam, daar ben ik me bewust van. Ik vraag me alleen af wat de Nightwish-fans van de grunts op het einde gaan vinden.’ (grinnikt). ‘Misschien hebben ze dat nog nooit gehoord.’ Er zijn bovendien erg veel gesproken stukken te vinden op het nieuwe album. ‘Inderdaad en zij vormen een connectie tussen de songs, wanneer de protagonist als het ware betrapt wordt op het moment wanneer de nacht overgaat in de dag. De gesproken teksten zijn telkens gedachten die hij heeft wanneer hij zich bevindt in het voorgeborchte der hel. Natuurlijk begint het album al met het stervende kind, dus zijn er over heel het album elementen te vinden die verwijzen naar de overgang tussen dit leven en het leven na de dood. De vraag is of je na de dood in deze wereld blijft of in een andere terechtkomt. Het laatste nummer ‘Night Will Forgive Us’ sluit de cirkel, maar laat ook de mogelijkheid open voor wat hoop en licht. In die zin is ‘Emerald Forest And The Blackbird’ verbonden met elk van onze voorgaande albums.’
Tour prospecties
Het volgende punt op de agenda is kiezen waar en wanneer Swallow The Sun gaat toeren voor dit album. ‘Er zijn al heel wat plannen, maar nu willen we toch even voorzichtig zijn met toestemmen. We zijn immers op het punt gekomen dat we ons niet wanhopig moeten vastklampen aan elk tourvoorstel. Dat hebben we wel gedaan na ‘New Moon’, maar we moeten wat kieskeuriger worden. Voor een band als Swallow The Sun is het niet gemakkelijk om gepaste bands te vinden om mee te toeren. De wereld zit vol thrash en power metalbands, maar het is niet aangewezen voor ons om daarmee het podium te delen. Niet voor hen en niet voor ons.’ We zijn er van overtuigd dat de geschikte tourpartner zich weldra zal aanbieden. Voor een Finse tournee heeft The Man-Eating Tree zich alvast aangemeld, terwijl nu bekend gemaakt is dat Swallow The Sun het voorprogramma zal zijn van Paradise Lost op de komende continentale Europese tournee in mei. Insomnium is dat in het Verenigd Koninkrijk, een tournee die in april van start gaat.
www.swallowthesun.net
www.myspace.com/swallowthesundoom
Promo pics: Aleah L. Stanbridge and of courtesy of Spinefarm
Geplaatst door Vera op vrijdag 16 maart 2012 - 23:21:34
Reageren is uitgeschakeld
|
|
|
|
|
|
|
