|
|
 |
|
|
|
ULI JON ROTH - Spirit of 66 - Verviers - 27/05/2013
Tekst: Geert Ryssen
Foto’s: Franky Bruyneel
Uli Jon Roth is zonder twijfel één van de grootste gitaristen van de afgelopen veertig jaar. Zijn unieke stijl die de tonaliteit van Jimi Hendrix verbindt met een neoklassieke schoonheid is ongeëvenaard. Daarbij is zijn al even unieke ‘Sky Guitar’ een onontbeerlijk instrument voor de sound die hij voortbrengt. Voeg daar nog aan toe zijn perfecte toonbeheersing, timing en vloeiende handen op het fretboard en je hebt een exclusieve muzikant.
Roth speelde van 1973 tot 1978 bij The Scorpions, maakte met hen vier studioplaten en de legendarische live dubbelaar ‘Tokyo Tapes’ die meteen zijn afscheid van de band inluidde. Terwijl de Scorpions evolueerden in de richting van bijzonder kwaliteitsvolle popmetal, bleef Roth de meer spirituele, kosmische richting van de muziek exploreren, eerst met zijn groep Electric Sun en later in tal van solo- en nevenprojecten. Zijn grote muze was daarbij Jimi Hendrix en Monika Dannemann, de vriendin die Jimi’s laatste levende uren heeft meegemaakt.
Vanavond treedt hij aan met een grote bezetting (2e gitaar, bas, zanger, keyboards en drums) wat het kleine podium van de Spirit wel extra krap maakt. Hij brengt hulde aan de muziek die hij heeft opgenomen met The Scorpions en dat is heel bijzonder want de meeste van die nummers zijn immers onder het spreekwoordelijke stof beland. Nochtans werden in deze periode heel wat klassiekers opgenomen zoals ‘In Trance’, ‘Fly To The Rainbow’, He’s A Woman, She’s A Man’, ‘Speedy’s Coming’, ‘Dark Lady’ en ‘Steamrock Fever’. Roth zal gedurende twee en een half uur wandelen doorheen de muziek van de lp’s ‘Fly To The Rainbow’, Virgin Killer’, ‘In Trance’ en Taken By Force’. Alhoewel Roth tijdens het hele concert top is en telkens weer de meubelen redt, kan dat niet altijd van zijn band worden gezegd. Vooral de zanger wiens naam we niet kunnen achterhalen, slaat regelmatig de bal mis. Op het ene nummer klinkt hij bijna als een kopie van Klaus Meine en op een volgend kan hij nauwelijks toon houden en zingt hij pijnlijk vals. Het eerste half uur klinkt de band dan ook als een balorkest dat rock wil spelen. Gelukkig komt daar verandering als de man even van het podium verdwijnt en Roth zelf gaat zingen.
De zang van Roth is van de categorie waarin ook die van Hendrix thuis hoort: een non-zanger die zo karakteristiek klinkt dat het allemaal op zijn plaats valt en aan de nummers iets geeft dat onnavolgbaar is. Nu blijkt plots ook dat zijn band wel degelijk van wanten weet en het wordt hemels. Jammer genoeg zullen we de wisselvallige zanger nog een paar keer moeten ondergaan, maar ondertussen is de band zo op dreef dat iedereen in de zaal met open mond naar het podium staart. Roth klinkt als een God en ik heb zelden een gitarist live zo precies, gedreven, mooi en indringend weten spelen. Naarmate het concert vordert, worden langere instrumentale passages ingelast en een mens waant zich teruggestuurd naar die zalige jaren zeventig waarin bands ofwel compleet afgingen, ofwel onwelvoeglijk opwindend waren. Deze band is er één van de tweede soort met Roth in een permanente glasrol. Voor de bisnummers heeft hij een paar Jimi Hendrix covers gereserveerd die de grootmeester alle eer aan doen. Het publiek kan er maar niet genoeg van krijgen. Schitterend! Nu nog een consistente zanger en we zijn er helemaal.
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op woensdag 29 mei 2013 - 23:08:47
Reageren is uitgeschakeld
|
|
|
|
|
|
|
