|
|
 |
|
|
|
RATT: Ratt N Roll
Interview with vocalist Stephen Pearcy of Ratt by Geert Ryssen in May 2010
Het leven begon in 1983 … een nieuwe job, toekomst, hoop, ambitie, the sky is the limit … en zalige platen: Mötley Cruë, Dokken, Great White, W.A.S.P., een explosie van nieuwe opwindende bands op de Sunset Boulevard in L.A. Daar was ook Ratt bij en ik tikte hun debuut mini-lp op de kop in de ondertussen verdwenen Music Man in de Bagattenstraat te Gent, destijds een paradijs voor hardrock import. De major platenmaatschappijen vechten om de buit en Ratt wordt ingelijfd bij Atlantic en een jaar later is hun debuut lp een feit. ‘Out Of The Cellar’ is nog steeds een van mijn favoriete hardrock platen aller tijden. Het album bulkt van de goede nummers en de sound van de groep is uniek: het karakteristieke stemgeluid van zanger Stephen Pearcy, de swingende drums van Bobby Blotzer, het stuwende baswerk van Juan Croucier en als kers op de taart de gitaartandem Warren Demartini en Robin Crosby. Alleen al in de Verenigde Staten zullen ze in de volgende acht jaar ruim acht miljoen platen verkopen tot in 1991 het doek valt en de leden hun eigen weg gaan.
HERSTART
Pearcy zingt bij Arcade en maakt enkele solo albums die door de pers worden neergesabeld maar ondertussen besluit hij in 1997 om Ratt weer leven in te blazen. Na een valse start met het album ‘Collage’ (een overigens niet onaardig samenraapsel van leftovers) scoort de groep opnieuw een contract met Portrait, maar ook dat wil maar matig lukken. Ondertussen raast immers de alternatieve rockgolf op volle toeren. Tien jaar later is Ratt er weer en deze keer met ‘Infestation’, een ijzersterk album dat naadloos aansluit op het grote werk van de jaren tachtig. Ondertussen is Crosby jammerlijk overleden aan de gevolgen van aids en is het volop homeles met bassist Juan Croucier. Deze laatste werd al in 1997 vervangen door Robbie Crane en Crosby’s plaats wordt nu ingenomen door ex-Quiet Riot gitarist Carlos Cavazo. Na enkele valse starts krijgen we Stephen Pearcy eindelijk aan de lijn. Hij blijkt en man te zijn voor wie het motto ‘let the music do the talking’ geldt. Hij is best beleefd, maar kort van stof. Hij voelt zich vooral goed op een podium en praten over zijn ding is duidelijk niet zijn missie. Straks staat Ratt voor het eerst op Belgische bodem tijdens de nakende Graspop Metal Meeting. Ondergetekende kan niet wachten om deze helden te zien.
DE WERELD TEISTEREN
Het is zowat tien jaar geleden dat er nog een nieuwe plaat van Ratt is uitgebracht. Hoe voelde het om na zo lange tijd terug samen in de studio te zitten?
Wel, fantastisch. Het voelde gewoon alsof we een eerste plaat maakten en zo hebben we het ook benaderd. Ik voelde mijn bijzonder gelukkig.
De plaat klinkt alsof jullie nooit zijn weggeweest. ‘Infestation’ hoort in het rijtje thuis van jullie beste platen in de jaren tachtig.
Bedankt, we krijgen inderdaad veel positieve respons. We hebben er ons hart en onze ziel in gestoken en ik vind inderdaad dat deze plaat naast bijvoorbeeld ‘Invasion of Your Privacy’ mag staan. Het was helemaal niet moeilijk om nieuwe songs met die kwaliteit te schrijven. We hebben gewoon dezelfde attitude aangenomen als toen en hop daar gingen we. Iedereen van de groep heeft trouwens bijgedragen aan de nummers. De producer Michael (Elvis) Baskette was nieuw voor ons, maar hij was een fan en schreef zelfs een song samen met ons die perfect klonk als Ratt. We wilden een productie zonder veel toeters en bellen, maar alleen met wat nodig was om het zaakje te klaren.
Hoe is het idee om een nieuwe plaat op te nemen tot stand gekomen?
We wisten dat het op een of andere dag wel weer eens zou van komen, maar nu kregen we van Roadrunner de kans. Ze wilden van ons een echte Ratt plaat, niet dat ze gewoon een kloon wilden van onze vorige platen, maar gewoon een cd die op het niveau stond van ons ouder werk. We zouden niet met externe songschrijvers werken en mochten volledig onze eigen weg volgen wat schrijven en opnemen betreft.
Waarom heb je de plaat ‘Infestation’ genoemd?
Wel toen we een titel zochten, zijn we ook weer naar onze oorsprong gaan zoeken en de eerste grote tour de we ondernamen heette de ‘World Infestation Tour’. Ik dacht, wel laten de wereld weer ‘teisteren’ en iedereen vond het een goed idee,
Persoonlijk vind ik dat naast jou, Bobby Blotzer een onmisbaar onderdeel uitmaakt van de Ratt sound. Zijn drumpartijen zijn zo uniek dat ze de band dat beetje extra geven. Kun je mij daarin volgen?
Wel ja, ik creëerde het monster en wij maakten het monster. Wij hebben allemaal bijgedragen aan dat unieke, ook Juan (Croucier, originele bassist die vandaag op voet van oorlog leeft met de band) maakte deel uit van dat geluid. Voor mij was Robin de man die ons in de begindagen de juiste riffs aanbracht van waaruit we konden werken en onze sound opbouwen.
Hoe bekijk je vandaag de platen die jullie nog maakten na Detonator (laatste plaat met de volledige originele line-up)?
Wel voor de cd ‘Ratt’ (1999) wilde het label (Portrait – red.) externe songschrijvers met ons laten samenwerken en ik vind het geen echte Ratt plaat. De songs kunnen er zeker mee door, maar ik heb over het algemeen toch geen hoge pet op van die plaat. De nieuwe cd daarentegen toont aan hoe het echt moet. ‘Collage’ (1997) was een plaat waarop we gewoon wilden aantonen dat we er nog waren, een plaat zonder pretentie en we wilden op die manier ook ons ouder werk weer promoten. We gebruikten gewoon een deel oudere songs die we nog liggen hadden en we hebben ze een update gegeven.
RATT&ROLL, ELKE TIJD, ELKE PLAATS
Heb je naast de nieuwe, zelf een favoriet Ratt album?
Wel (lacht) je zal verschieten, maar dat is onze allereerste EP (mini-lp met 6 of 7 nummers, naargelang de persing – red.). Dat was de echte Ratt, met songs als ‘Sweet Cheater’ en ‘You Think You’re Though’. Noem het popmetal of om het even wat, maar ‘we really kicked some ass’.
Ik heb die plaat gekocht als import op het moment dat ze voor het eerst in de winkels lag. Ik ben de band al die jaren ben blijven volgen en ben bijzonder blij ben dat ze dit jaar hier in België zullen spelen.
Ja, er wordt een hele tour uitgewerkt en we hebben onze integriteit in tact kunnen houden en we zijn er klaar voor. We hebben in het verleden zeker niet genoeg in de wereld getoerd. Het beperkte zich dikwijls tot enkele grote festivals, maar deze keer lukt het wel.
Nu ik je toch aan de lijn heb wil ik je iets vragen over een van mijn favoriete Ratt songs ‘I Want A Woman’ (uit ‘Reach For The Sky’ – red.). De korte gitaarsolo vind ik één van de beste gitaarsolo’s ooit. Kun je me zeggen wie die speelde?
Ik denk dat het Robin was. Weet je, in die dagen werd er veel afgewisseld tussen Robin en Warren. Dat hebben we opnieuw gedaan op de nieuwe plaat tussen Warren en Carlos. Soms speelt Carlos een intro op de solo en omgekeerd.
Missen jullie Robin Crosby?
Natuurlijk, hij was als een broer en met hem hebben we de band opgericht. Ik droeg op mijn laatste solo cd een nummer op aan hem: ‘Time Slipped Away’ op ‘Under My Skin’, mijn laatste soloplaat. Hij was niet zomaar iemand, hij was een belangrijk onderdeel van onze sound en een grote meneer.
Hoe past Carlos Cavazo in de groep?
Verbluffend! We hadden heel wat audities gedaan, maar toen Carlos opdaagde hebben we hem meteen aangenomen. Hij maakt de band weer compleet en we hebben weer een echte gitaartandem.
Wat moeten we ons vandaag nog voorstellen van de eens zo flamboyante L.A. scène?
Wel er zijn een paar groepen die zich proberen te profileren, maar ze hebben het veel moeilijker dan wij in de jaren tachtig. Toen was alles nieuw en het was opwindend met bands als Ratt, Quiet Riot en Mötley Crüe. Toen kwam ook het succes van groepen als Judas Priest en Iron Maiden en werden de L.A. groepen immens populair en er kwam een soort overbevolking van bands.
Jullie spelen op de Graspop Metal Meeting, zegt je dat iets?
Weet je, ik reis gewoon mee (lacht). Ik vind het gewoon goed dat we met de band gaan spelen, om het even wanneer en waar. Ik speel overal waar ze me op een podium zetten.
Ik kijk in elk geval uit naar de tour. ]
Wel iedereen kan rock’n rollen, maar alleen wij kunnen Ratt’n Rollen!
Thanks!
www.therattpack.com
Discografie:
Ratt (EP) (1983 - Timecoast)
Out Of The Cellar (1984 – Atlantic)
Invasion Of Your Privacy (1985 – Atlantic)
Dancing Undercover (1986 – Atlantic)
Reach For The Sky (1988 – Atlantic)
Detonator (1990 – Atlantic)
Ratt & Roll (1991 – Atlantic – Best of)
Collage (1997 – D Rock)
Ratt (1999 – Portrait/Columbia)
Infestation (2010 – Roadrunner)
Update:
Op 7 juni vernemen we dat heel de Europese tournee inclusief het Graspop concert gecancelled is. Stephen moest met spoed een hernia- operatie ondergaan en een ruime hersteltijd is nodig. Het is één van de vele afzeggingen in dit concertseizoen van grote festivals.
Geplaatst door Vera op zaterdag 12 juni 2010 - 11:48:13
Reageren is uitgeschakeld
|
|
|
|
|
|
|
