|
YES - AB - Brussel - 20/11/2011
Tekst: Geert Ryssen
Foto’s: Franky Bruyneel
Een met veertigers, vijftigers en zestigers tot de nok gevulde AB verwelkomt YES met een daverend applaus. Een warme sfeer die zich gedurende het ruim twee uren durend concert zal handhaven. YES zijn hun zesde decennium ingegaan met één van de meest ingrijpende bezettingswijzigingen uit hun geschiedenis. Het zowel klankmatige als visuele boegbeeld Jon Anderson staat niet langer achter de microfoon. Zijn vervanger Benoit David draagt een loodzware uitdaging met zich mee. Anderson met zijn karakteristieke falsetstem vervangen is geen evidentie en dat is een understatement. Dat Benoit zijn plaats in de groep verdient bewijst het dit jaar verschenen album ‘Fly From Here’ waarop Yes de unieke combinatie van progressiviteit en toegankelijkheid heeft teruggevonden. Dat de groep volop gelooft in de plaat bewijzen ze door er heel wat stukken uit te spelen, met een sublieme uitvoering van de uit vijf delen bestaande suite ‘Fly From Here’ als orgelpunt. Voor de rest bestaat de set uit een aantal klassiekers met – nog steeds – het zwaartepunt op ‘The Yes Album’ waaruit driekwart wordt gespeeld. Opener ‘Yours Is No Disgrace’ wordt in een te lage versnelling gespeeld en doet ons twijfelen aan wat komen gaat. Verderop loopt het ook niet allemaal perfect met Benoit’s zang. In ‘And You And I’ of ‘Wonderous Stories’ heeft hij duidelijk last met de hoge noten en gaat meer dan eens naast de toon. Gelukkig wordt dit gecompenseerd door het spelniveau van de anderen en het publiek ziet het allemaal mild door de vingers. Het is begrijpelijk want wat de groep laat horen in bijvoorbeeld de finale van ‘Starship Trooper’ zorgt voor een puur kippenvelmoment. Wat een onbeschrijfelijk spannende muzikale climax!
Dat David een goed zanger is wordt duidelijk als hij de nummers van ‘Fly From Here’ zingt of het magistrale ‘Machine Messiah’ uit het onderschatte ‘Drama’ album, destijds ook al zonder Anderson. Dit is duidelijk op zijn stem geschreven en daar werkt hij zich dan ook foutloos doorheen. Twee jaar geleden stonden ze ook al met David in Antwerpen, maar klavierspeler Oliver Wakeman maakte toen een bijzonder makke indruk. Wat een verschil met de opnieuw toegetreden Geoff Downes die dat flamboyante aan de groep teruggeeft. Hij gebruikt ook veel meer keyboards en dat zorgt voor een ongehoorde klankrijkdom. Bovendien brengt de man de nodige humor in een groep die daar voor de rest weinig kaas van heeft gegeten. Gitarist Steve Howe is één van de beste gitaristen ter wereld, maar zelden hebben we een rockmuzikant met zo’n ernst weten op een podium staan. Chris Squire is een monumentale bassist, maar weet met zijn kolossale lichaam nauwelijks blijf. Grappig is bij vlagen wel het contrast tussen de kleine David en de reus Squire! Drummer Allan White kwijt zich bijzonder van zijn taak maar zit de hele tijd verdoken achter zijn kit. De groep sluit af met het onvermijdelijk ‘Roundabout ‘ waar nog maar eens pijnlijk duidelijk wordt dat David geen Anderson is. Het publiek blijft echter onverstoord enthousiast en dat deed ondergetekende ook. Dit was ondanks enkele schoonheidsfoutjes een briljant concert van muzikanten die duidelijk alles echt ‘live’ doen en de meest complexe arrangementen met verve uit hun instrumenten toveren. We hebben ons geen seconde verveeld. Ze mogen morgen al terugkomen!
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op woensdag 23 november 2011 - 21:17:37
Reageren is uitgeschakeld
|
