|
PFM - Spirit of 66 - Verviers - 17/09/2016
Tekst & pic: Geert Ryssen
Soms moet je als band geluk hebben. Dat geluk klopte in 1973 aan bij de Italianen van Premiata Forneria Marconi als het pas door Emerson, Lake & Palmer opgerichte Manticore label hen een contract aanbiedt waarbij hun albums wereldwijd worden uitgebracht. Bingo. Gemakshalve wordt hun naam afgekort tot PFM en wordt er voortaan voor de wereldmarkt in het Engels opgenomen. PFM scoort zowaar een publiekshit met ‘Celebration’, krijgt lovende kritieken in de internationale pers en kan zelfs in Amerika rekenen op een bescheiden succes.
Als vijf jaar en een rist lp’s later het Manticore verhaal ten einde loopt plooit de groep meer en meer terug op de Italiaanse markt, blijft wel albums opnemen en evolueert met kortere nummers in de richting van pop en artrock, om in het nieuwe millennium als herboren de draad van de progressieve rock opnieuw op te nemen. In die hoedanigheid en met twee oudgedienden (de originele drummer Franz Di Cioccio en Patrick Djivas, bassist sinds 1974) doen ze een Europese tour met een zevenkoppige bezetting waaronder de fenomenale violist Lucia Fabbri. In een goed gevulde Spirit Of 66 geven zij een begeesterd en enthousiast concert van meer dan twee uur voor een publiek dat hen op de handen draagt. PFM is geen progrock band die de clichés van het genre opstapelt, maar put uit de rijke traditie van de Italiaanse en Europese muziekgeschiedenis en verwerkt die invloeden tot een eigenzinnige, originele en soms wat tegendraads klinkende progrock.
Het hoeft ons niet te verwonderen dat ze vanavond kiezen voor muziek uit hun meest bekende platen van de jaren zeventig – met name de lp’s ‘Storia Di Un Minuto’, ‘Chocolate Kings’ en ‘Photo’s Of Ghosts’ komen aan bod - maar ook hun prestigieus project van 2012 met groot orkest wordt onder de aandacht gebracht met een vertolking van ‘Romeo E Giulieta’ van Prokofiev en een fragment uit de ‘Willem Tell Overture’ van Rossini. We worden feestelijk uitgeleide gedaan met een vlammende vertolking van ‘Celebration’ en er wordt uiteindelijk nog een niet geplande toegift gespeeld met een geëngageerd strijdlied ‘Revolution’, het publiek neemt immers geen genoegen met de drie eerder gespeelde bisnummers. Dat zegt alles. Ondanks een niet altijd perfect geluid en de soms wat fragmentarisch aandoende composities hebben we hier met volle teugen van genoten. Dit is progressieve rock zoals we het graag horen: goede, enthousiaste muzikanten met een origineel en uitdagend repertoire.
Geplaatst door Vera op donderdag 22 september 2016 - 11:19:13
Reageren is uitgeschakeld
|
