 |
Darken The Moon IX - Biebob, Vosselaar - 03/12/2017
Tekst: Vera
Dit jaar worden we tijdens de donkere, koude dagen flink verwend met doom metal! Een maand eerder vond de achtste editie van Darken The Moon plaats met Saturnus als hoofdact. Ditmaal vindt het gebeuren zelfs plaats in de nationale metaltempel Biebob en is het Amerikaanse Novembers Doom hoofdact (met als co-headliner The Vision Bleak). Zo konden we dit najaar beide doom metal bands die we in 2006 op hun eerste Europese tournee volgden, bijna binnen een maand terug bekijken.
Darken The Moon is een initiatief van Marche Funèbre en diens ondernemende geesten. Zij treden er steeds op, voorheen worden enkele nobele onbekende bands voorgesteld en na hen komen de internationale kanonnen. Voor zover we in doom metal van grote kanonnen kunnen spreken natuurlijk, want het blijft een gebeuren in de marge terwijl bijvoorbeeld thrash, gothic en tegenwoordig helaas ook alle –core genres en psychedelische post- dingen meer populariteit genieten. Dat laten we vanavond nu eens niet aan ons hart komen!
De avond wordt omstreeks half zes afgetrapt door een half uurtje melodieuze doom/black metal van Drawn Into Descent. Ze komen net als Marche Funèbre uit Mechelen en brachten in 2015 een titelloos debuut uit. De songs zijn uitgebreid en kennen atmosferische passages die ons zeker bevallen, zodat het half uurtje al veel te vlug voorbij is.
Decemberance krijgt drie kwartier om te bewijzen wie ze zijn en de band wordt me warm aanbevolen door kennissen. Het zijn Grieken die al sinds 1997 actief zijn. Toch is hun muziek wat minder toegankelijk dan die van de voorgangers. Hun trage death/doom wordt onderbroken door akoestische passages en kent bij black aan schurkende krijsbeurten. Dit jaar brachten zij na acht jaar stilte het nieuwe album uit ‘Conceiving Hell’ en daaruit wordt o.a. ‘Departures’ gespeeld, een zich traag voortslepend nummer dat enkele breaks kent. In deze band is het drummer Yiannis Fillipaios die zingt en zoals steeds voelt dit een beetje onwennig aan.
Met Marche Funèbre is het altijd feest geblazen, want zij kruiden hun zware doomsymfonieën ook met pittige acceleraties die uit de zwartgeblakerde scène stammen. Wederom zet de band een sterke prestatie neer, waarbij ze een flink deel van hun trouwe fans hebben meegebracht die sfeer in de zaal brengen. Zoals steeds genieten we zeer van ‘As In Autumn’ en de befaamde afsluiter ‘Lullaby Of Insanity’, maar we zijn ook blij dat de band nog eens een keer de Paradise Lost song ‘As I Die’ speelt, want dat was een poos geleden.
The Vision Bleak hebben we de laatste tijd al meermaals live gezien, maar we zijn echt blij dat de Duitse gothic horror band ons land dikwijls aandoet. Zo vernamen we vlak na hun vorige doortocht in de Biebob dat ze als laatste toegevoegd waren bij de affiche van Darken The Moon IX. Vandaag krijgt men een showtime van vijftig minuten toebedeeld. The Vision Bleak is natuurlijk het gotische project van gitarist Schwadorf (Empyrium, Sun Of The Sleepless) en zanger (op de platen ook drummer) Konstanz die met zijn witgekalkt gezicht en droge humor altijd wel de handen op elkaar krijgt. Er wordt afgetrapt met ‘Spirits Of The Dead’ en ‘From Wolf To Peacock’, twee songs van het nog steeds verrukkelijke meest recente album ‘The Unknown’ dat in juni 2016 uitkwam. Dan gaat men terug in de tijd met het strakke new wave achtige ‘Night Of The Living Dead’ en het weergaloze ‘Carpathia’. Een hoogtepunt is ‘Into The Unknown’ met zijn doomy sfeer en prachtig gitaarspel van Schwadorf! Een bijzonder leuke verrassing was dat men het aangrijpende ‘I Dined With The Swans’ uit 2010 speelde! Gevolgd door nieuwe knallers als het gothic vlotte ‘The Kindred Of The Sunset’ en het duistere, beklijvende ‘The Whine Of The Cemetery Hound’. De beuk gaat er terug uptempo in met het populaire ‘Kutulu!’ en als uitsmijter krijgen we ‘By Our Brotherhood With Set’ voor de kiezen. Bijna een uur vol hoogtepunten en knappe muziek!
Van de ‘moors & misty fields’ van Beieren, verplaatsen we ons nu naar de harde werkelijkheid van de stad Chicago in de VS. Daar resideert Novembers Doom welke met hun energieke melodieuze death metal met doom sausje al jaren indruk op ons maken. De tournee in 2006 was daarbij onvergetelijk en zo kickend zal het nooit meer worden, temeer daar men toen juist het meesterwerk ‘The Pale Haunt Departure’ had uitgebracht. Daarna zagen we de band nog meermaals in België aan het werk alsook op het Brutal Assault Festival in Tsjechië waar ze het presteerden om dat op ‘het brutale’ afgestelde publiek stil te krijgen met een akoestische set in de tent. Paul Kuhr heeft dan ook een stem die veel aankan: zowel donderwolken van grunts als breekbare, beschouwende cleane zang. Daar zijn we vanavond nog maar eens getuige van, ook al is hij qua omvang nog maar een schim van zijn vorige gestalte. Ook gitarist Larry Roberts is wel wat ‘ponden’ kwijt tegen vroeger, maar bij hem is het resultaat toch minder in het oog springend en zijn gitaarsolo’s blijven een lust voor het oor. Een uur en een kwartier wordt er gegrasduind in het omslachtige repertoire van de band. Men start met twee songs van het meest recente album ‘Hamartia’ dat in het voorjaar van 2017 uitkwam. Ik wou dit aanschaffen vandaag en was heel verwonderd om te horen dat je niets kon kopen van Novembers Doom. De voorraad was uitverkocht! En hun albums zijn al zo moeilijk verkrijgbaar! Maar goed, het uptempo ‘Devils Light’ met rollende death grunts en het serene ‘Plague Bird’ waarin we de haast fatale cleane zang van Kuhr horen, vormen de start van de show. Met ‘Harvest Scythe’ gaat de beuk er terug in, om weer te zwerven tussen gevoelige mijmeringen in het prachtige ‘Just Breathe’ van vorig album ‘Bled White’. Nog meer van dat album volgt meteen met het ook deels clean gezongen ‘The Memory Room’. Novembers Doom verkiest het vandaag trouwens vrij rustig te houden, want ook het beklijvende en nieuwe ‘Ghost’ is voornamelijk opgehangen aan de doorleefde cleane zang van Kuhr. Kippenvel bij de schitterende oude compositie ‘Autumn Reflection’! Echte zware doom kregen we met ‘Amour Of The Harp’ uit de beginperiode. Heel verrassend en nog nooit live gezien! Bekende knallers als ‘Rain’ en ‘The Pale Haunt Departure’ volgen, eerder opzwepende songs, maar ook het lange, nieuwe ‘Borderline’ en als uitsmijter ‘Zephyr’ zitten in de set. Ear Candy genoeg voor de kenners dus! Een zeer fijn concert!
Geplaatst door Vera op zaterdag 16 december 2017 - 09:29:18
Reageren is uitgeschakeld
|
|
